2005-09-24:
Oostenrijk: Op bezoek bij Berghof Brunner
Om
half zeven heb ik (Sander) de wekker gezet en we schrikken rond 7 uur wakker
in de daktent. We doen het tentdoek omhoog en we zien de eerste lichtstralen
door de bomen heen en achter de berg vandaan komen. Een prachtig uitzicht rest
ons en we blijven even genieten van de vlaamse gaaien en de andere vogels. Verder
is er geen wild te zien vanuit deze positie.
Nadat we ons hebben opgefrist in het naastliggende snelstromende water en de tent hebben opgeruimd rijden we rond 9 uur weg richting de Gross Glockner. Dit is de hoogste berg van de Oostenrijkse Alpen. Een mooie test voor onze karakteristieke landrover. Aan het einde van de gerlosscher passé moeten we 7 euro betalen. En ik dacht nog wel dat de passen gratis waren…. Maar was dat maar alles, want we rijden de Gross Glockner Passé op en komen te staan voor een bedrag van 26 euro voor het overwinnen van deze hoge pass. Gelukkig krijgen we een sticker toe om op onze Laro te plakken…….
Een ding is zeker ook waar en dat is dat het uitzicht prachtig is en we besluiten om zoveel mogelijk te bekijken van de pass. De auto moet hard werken en met de lage giering en met 10 tot 15 km per uur komen we de Gross Glockner op. We maken mooie foto’s en besluiten op het hoogste punt een cup a soepje te nemen. Daarnaast nemen we een lekker liga, welke we gekregen hebben van Jolande Eskes. Heerlijk en we maken nog een shotje voor het thuis front met de gletscher achter ons. Een mooi liga momentje zeg maar.
Daarna rijden we richting Eisenkappel via de snelweg. In Klagenfurt rijden we nog een keer verkeerd. Het ziet er toch allemaal anders uit als dat ik mij herinner 15 jaar geleden, bedenk ik me op de heenweg. Er is niet veel veranderd en de zenuwen gieren me door het lichaam. Ik weet dat 2 jaar geleden Christoph, de zoon van familie Haderlap, is opverleden. Hij was 1 jaar ouder en ik kan herinneringen opbrengen. Na een tijd wachten aan de balie komt Hermi eraan lopen en ik roep haar. Ze kijkt me vertwijfeld aan en ziet dat ik het ben en begint spontaan te vertellen over “die erste grosse liebe die Martina”. Erg grappig. Helaas is ze er niet. Ze is voor 3 dagen vertrokken met haar vriend. Tussen de regels door merk ik dat Hermi het nog zwaar heeft met het verlies van Christoph.
Herbert en ik besluiten te gaan eten en even later meld de vader des huizes zich. We krijgen een kamer aangeboden en gaan naar het eten de 6 daagse baard te verwijderen. De eigenschappen van een zwerver achterlatende en weer fris ruikend melden we ons bij de bar, waar niemand zit als alleen de man die het draadloze internet in Bad Eisenkappel aanlegt. We hebben dus geluk en in no-time zitten we op internet. We zijn erg moe en al snel gaat iedereen naar bed en moeten we ons biertje op de hotelkamer opdrinken.
Eindelijk weer een zacht fijn bed en al snel lig ik ronkend op een 20 cm dik matras in hotelkamer 111.