2005-10-03: Bulgarije: Auto en Iranese ambassade

Vandaag na wakker te worden met een kater, de zon schijnt weer dus dat helpt wel om de kater te verwerken. Vandaag zal Sander even naar de stad gaan om de visa voor Iran aan te gaan vragen bij de ambassade. Ik (Herbert) blijf bij de auto omdat vandaag duidelijk moet worden wat er allemaal aan de motor vervangen moet worden. Na een tijdje komt Wesco naar me toe om te overleggen wat er moet gebeuren. De kop is goed maar hij laat hem door een ander mannetje vlakken en deze zal ook het een en ander nakijken. Na zelf de kop geïnspecteerd te hebben weten ze wat er wel en wat er niet gebeuren moet. Ik wil namelijk geen dingen laten vervangen die helemaal niet nodig zijn of voor dingen betalen die helemaal niet gedaan zijn. De krukas dat is een groter probleem omdat de lagers deze toch redelijk beschadigd hebben maar Wesco verteld me dat de krukas nog wel te redden is. Zal ongeveer 2 dagen kosten om de krukas opnieuw te laten slijpen ook weer door een ander mannetje. Maar ook de drijfstangen zullen vervangen moeten worden, deze zijn namelijk blauw uitgeslagen wat inhoud dat de originele sterkte verdwenen is. Alleen is het mogelijk dat deze niet hier in Bulgarije te verkrijgen zijn en Wesco verteld me net dat deze toch in Bulgarije ergens zijn dus dat kost dan ook 2 dagen om die hier te krijgen.
Met een beetje geluk zal alles dus eind van deze week opgelost zijn. Ook een deel van ons budget zal dan opgelost zijn maar hoe we dat gat gaan opvullen dat is nog niet geheel duidelijk maar ook daar zal wel een oplossing voor gevonden gaan worden.

Sander vertelde dat hij te laat bij de ambassade aankwam en dat deze voor visum aanvragen alweer gesloten was. Woensdag kunnen we weer terecht. De dag ervoor zou volgens de bewaker voor het pand, het Iranese consulaat weer open zijn om 9.00 uur. Helaas vermelde hij er niet bij dat we er maar tot 13.00 uur terecht konden. Aangezien ik in me nog in hogere regionen bevond was ik pas om 13.15 uur ter plekke en dus te laat. De hele dag heb ik mij enigszins slecht gevoeld, aangezien mijn stofwisseling erg anders was deze dag. Gelukkig heb ik mij daar dan voornamelijk zelf mee te pakken en heb ik me maar verstopt in het internetcafé en de mail bijgewerkt. Na het op de hoogte stellen van iedereen en waar Nienke altijd weer even leuke vragen stelt via msn heb ik een tour door Sofia gemaakt en verbaas ik me elk moment weer over de mensen. Na een kwartier te hebben omgelopen voor een goeie wc bij de pizzahut, waarbij gelijk mijn twijfels weer naar boven komen over de eerder gekochte koude pizzapunt, doe ik mijn boodschap en leg de verantwoording neer, daar waar het hoort. Is dat alweer toeval dat dit het eerste restaurant is die ik tegenkom na 15 minuten geknepen billen tijd? Zou het dan toch bestaan……. Of gebeurt dan toch alles met een reden.

Eenmaal in de bus met een opgelucht gevoel sta ik in no-time tussen ontzettend veel mensen in een te kleine bus. Het is kort na vieren en wil thuis zijn voor 5 uur. We moeten dan een keuze maken over de motor en ik hoop dat het een goede uitslag is. In de bus vallen me vooral de mensen op. De manier waarop ze naar mij kijken en ik observeer de mensen. Wat verschilt er nu van Nederland. De mensen die wij in een bejaarden tehuis stoppen lopen hier rond met een stok en twee zware tassen. De helft van de jeugd staat op voor ze de ander helft draait zijn hoofd weg. Een grappig detail is dat er hier mensen lopen met een bochel en klompvoetjes en dat de deur even hard voor ze dichtgaat als voor een snelwandelaar. Toch staan de mensen altijd op tijd in de bus. Erg vreemd. Mensen kijken hier over het algemeen nors. Maar ze lachen ook. Vooral als ze onder de 20 zijn en het leven blijkbaar nog niet hebben beproefd. Bij de garage aangekomen informeer ik Herbert over het reilen en zeilen in Sofia en we besluiten niet veel meer te gaan doen. Hij is blijkbaar ook nog slecht van de Tequila. Je moet je ook niet denken dat je je nog steeds als een student kan gedragen als je op een universiteiten terrein rondloopt.

Verderop in de wijk zou een winkel zitten. Een supermarktje. Na een keer verkeerd gelopen te hebben loop ik langs een hok, waar 10 man in en uit loopt. Midden in deze woonwijk is een stalen constructie gemaakt voor afbakening van het verkregen staal. In de werkplaats in het midden wordt al het overbodige materiaal van het ijzer afgebrand. Erg apart, maar blijkbaar normaal. Ik weet in ieder geval al wel waar al die smog vandaan komt als je dit combineert met de uitlaatgassen van het verkeer. Aangekomen bij de supermarkt sta ik met drie mensen die allemaal niets kunnen verstaan in het Engels en Duits. Een toevallige klant helpt mee met vertalen en ze staat me verbaasd aan te kijken als ik haar zeg dat ik verder geen hulp nodig heb. Als ik maar weet wat ik moet betalen en ze alles maar in zakjes doen, zodat ik mee kan nemen. Zo geschiedde het en ik loop weer terug om te starten met koken. Het recept luidt spliterwten, aardappels en kip. Als ik het geheel aan het uitstallen ben komt er een rottweiler aanlopen, die ik niet helemaal vertrouw in eerste instantie. Ik baken het geheel af en ga in de auto zitten. De hond gaapt me aan en loopt achterom en steelt het brood wat ik net in de afvalzak heb gegooid en de beest zet het op een lopen.

Ik ga verder met koken en met het slecht voelen vanzelf. De droge kost smaakt Herbert beter en ik geef hem het gros van wat ik heb en schrans het aardbeien toetje op. Weer een rustige avond. Een veelbelovend iets is de tankhouder die naar ons toe komt en in vreemde talen ons wat toezegt en ons aanmaant mee te komen. We lopen mee en Eureka !!!! We hebben en douche. Heerlijk douchen morgen, dat wordt fijn slapen.