2005-11-01: Bulgarije: Crossing the border with Bulgaria

We staan op en Herbert blijft zoals gebruikelijk toch even liggen. Het is erg koud en ik pak de spullen die ik nodig ben en spreek de jongens die buiten staan aan en vraag ze of ik kan me kan opfrissen. Gisteren bleek er geen douche te zijn, dus dat houdt op dan. Als ik naar binnen loop achter de tankbediende aan wijst hij mij een andere ingang en blijkt er wel een douche te zijn. Eureka, het betere werk. Ik maak erg grondig gebruik van en douche ruim een kwartier met heet water. Even later komt Herbert binnen en neemt de douche van me over.

We hebben geen lewa’s meer en besluiten van het laatste geld een pak sju ‘d orange te kopen. 2 koffie zit er niet meer in. Stelletje arme sloebers. Gisteren hebben we een pakje sigaren gekocht van de laatste lewa’s…nuttige besteding van geld zeg maar, maar wel erg lekker.

Als we klaar zijn gaan we rijden en rijden we langzaam naar de grens. De route en omgeving is armmoedig, maar er wordt geleefd. Een stukje vergeten gebied en we kijken uit hoe dit zal worden bij de Turkse grens.

Door een klein misverstand rijden we door naar een kasteel of wat ervoor moet doorgaan. Herbert maakt foto’s van een trein hier voor zijn ex collega en daarna rijden we door naar de bergen aan de grens. We rijden maar en rijden maar en komen steeds hoger. In de verte staat een grote uitzendmast. We rijden en we rijden maar en komen steeds hoger. Het uitzicht wordt mooier. Helaas het wel een beetje bewolkt en hangt er neerslag in de lucht. We besluiten toch maar door te gaan, we zijn nu al zo ver. Dan wordt het duidelijk. We rijden naar een “Obelisk for the perished of the balkan war” van begin 1900. het hoogste punt van dit partizanen gebied is prachtig en het begint licht te sneeuwen. Onderweg kwamen we al een bordje tegen vol met kogel hagel gaten en we vroegen ons al e.e.a. af. De top is prachtig en op diverse punten zitten bunkers. We proberen de link te leggen naar de huidige grenzen van dit moment. Er is een grote toren op dit punt bijgebouwd. Enigszins zonde, anderzijds maakt het allemaal iets grootser. Per toeval komen we hier en ik ben er blij van. Het is een punt die je normaal alleen in de oude oorlogsfilms ziet. Nu staan we er. Weer een klein mijlpaaltje wat mij betreft.

Voordat we daar komen rijden we richting Svilengrad. Hier staat een oude brug, dicht bij Griekse grens. We bekijken de brug en het is erg oud, maar zeker wel mooi. Het is jammer dat het zo bewolkt is. We zitten nog met geld. Het zou mooi zijn als we naar Griekenland kunnen om te pinnen in euro’s. helaas we naderen de grens tot op 500 meter en dat levert een mooie foto op en daar blijft het dan bij.

Dan komt de weg naar de grens aan bod. We gaan eerst wat eten aan de doorgaande weg. De man vraagt zoveel dat we besluiten aan het marktje aan de overkant wat brood te kopen en zelf wat te smeren. Helaas pindakaas voor de man. Geen handel aan de Nederlanders vandaag. Eenmaal in de auto zijn we zo bij de grens.

We zijn er zo en een heel tafereel vindt plaats en we zitten waarschijnlijk in de rustige periode. Ik had net gisteren nog 50 euro terug gevonden in het opberg vakje en die komt nu mooi van pas met de Turkse visa. Deze kosten 10 euro per stuk en om hiervoor nu te pinnen.

Als we oprijden parkeren we eerste de auto voor de controle post. De auto eenmaal helemaal vergrendeld lopen we een exchange zaak binnen. Als we hier navragen waar we BTW kunnen vorderen, loopt het al snel vast. De eerste post blijkt een politiepost te zijn en we stappen de auto weer in. De man kijkt onze papieren na en zegt lachend kijkende naar onze auto dat we door mogen rijden. Dit is onze eerste douanepost zonder echt rokende auto, dus we zijn op onze hoede, hahaha.

Eenmaal voor de feitelijke grenspost staande parkeren we de auto en sluiten alles weer af. Bij de douane verder niemand als we naar binnen lopen. Als er een vriendelijke lachende dame eraan komt verwijst ze ons naar een ietwat bollige Bulgaar, die ons verhaal aanhoort. Even later komt er iemand aan en ze sparren wat in het Bulgaars en grijpen naar een formulier. Herbert en ik proberen op een vriendelijk, daarna dwingende toon en daarna telergestelde toon te forceren dat ze ons de juiste weg wijzen, maar helaas er zijn geen alternatieven aan de grens om BTW terug te vorderen.

De rekening van Assist service is leuk voor ons. Maar een bedrijf moet een licentie hebben om en een formulier invullen voor ons om BTW terug te geven aan de grens. Daru Car de landrover dealer naast Assist service had dat gekund. Alleen bedragen boven de 100 Lewa komen hiervoor in aanmerking. We kunnen terug rijden naar Sofia en daarna het bedrag van circa 200 euro terug vragen als we Daru Car bereid krijgen om dit voor ons te doen. Echter het geheel moet binnen 30 dagen gebeuren. Geen optie voor ons dus en we halen bakzeil en gaan verder met onze reis. Op naar Azië.

Ik ben de laatste dagen niet meer in conclaaf gegaan met Anton, een man uit Sofia die meer met dit soort zaken te maken heeft. Erg jammer, maar het was het proberen waard. We hebben in ieder geval een mooie gespecificeerde rekening.

Als ik de auto buiten weer wil sluiten valt de portier spontaan weer open. Wat nu weer denk ik. De sluiting is met popnagels en heeft losgelaten door de klappen van de deur in de portier. We kunnen deze er weer in drukken en gaan weer verder en sluiten aan in de rij bij de Bulgaarse grens. Het gaat langzaam, maar als ze ons aan zien komen nemen ze de autopapieren en de paspoorten in ontvangst en kijken ons aan en stellen twee vragen, waaronder mijn naam. Ik antwoord snel. Waarschijnlijk een trucje om snel te bekijken of alles in de haak is. In de tussentijd is mijn deur weer losgeschoten en moet ik de veer en het haakje voor de grenspost oppakken en ze kijken me vreemd aan. Waarom moet dit nu weer hier gebeuren Herbert ligt in een deuk naast me en de grenswachten kunnen er ook om lachen. Daarna vragen ze waar de reis heengaat en ze beginnen nog harder te lachen. Ze maken geen probleem van de overschrijding van de 30 dagen limiet voor Bulgarije en vragen er niet eens naar. Ze stempelen ons uit in het paspoort en of we go. Wat een f*** deur, hahaha.

Ik stop direct in de duty free zone en we willen onze laatste Lewa’s opmaken. We hebben in Svilengrad nog 10 Lewa gepind en dat moet op. Voor de resterende maak ik mezelf blij met en pakje Moods sigaren. Voor Herbert rest niets, maar die paft er een pakje per dag doorheen.

Als we verder rijden komen we eerst bij een post, waar een man zit die onze gegevens in het systeem klopt en problemen heeft met mijn achternaam. Achteraf blijkt nu dat ik hun systeem Steenbruggen Sander heet i.p.v. andersom. Daarna als we verder rijden komen we in een lange rij terecht en kijken we elkaar aan van o.k., dit kon wel eens een lange geschiedenis worden. We staan er ongeveer 20 minuten en we rijden enigszins vlot naar de politiepost. De Politie agent ziet dat er geen visa in de paspoorten zit en verteld ons waar we die krijgen kunnen. Een rij hokjes naast elkaar en er zit een Turkse man in die simpelweg een sticker in het paspoort drukt. 10 euro pers tuk kosten ze en klaar zijn we. Als we de stickers laten zien mogen we de auto direct vooraan zetten en worden we per direct geholpen. Verderop is weer een rij en de politieagent zegt dat we hier niet in hoeven te staan en rijden zo naar voren zonder probleem, waar we ontvangen worden door een Turkse man. Hij kijkt alles na en begint te bellen naar voren. De naam klopt niet. Even denk ik dat hij moeilijk kan gaan doen, maar toch na 5 minuten bellen zijn ze eruit. We kunnen gaan. Bij de laatste post moeten we 3 euro betalen voor waarschijnlijk het gebruik van het wegennet, zoals de man zei.

Nog niet een paar kilometer later komt het eerste tol hokje al weer tevoorschijn en trekken we het volgende lot uit de loterij. Het wordt al later, maar we zijn in Turkije. Het is inmiddels mooi weer en we rijden over de wegen langs Edirne. Een weg met glooiing van het landschap om ons heen. Het wegendek is goed en zoals Fatma (collega van Honeywell ) al zei, kun je hier goed rijden. De zon gaat langzaam ten onder en we rijden richting Havsa. Als we de snelweg afrijden moeten we de tol betalen. Voorzichtig als we zijn proberen we een inschatting te maken van de Turkse Lira. Een tijdje terug hebben ze van de miljoenen, normale Lira’s gemaakt aldus Herbert. Ik heb alleen 20 euro in de tuk en weten niet of de man ons oplicht. Hij vraagt een briefje en accepteert geen muntstukken. We krijgen voor de 20 euro, circa 25 miljoen YTL (Lira) terug en daarnaast 2 euro in cash.

We wachten af of het klopt en rijden Havsa in. Een klein dorpje met 8000 inwoners en 2 hoofdstraten. Als we door het dorp rijden vinden we al snel een mooi plekje. Een parkeerplaats achter de hoofdstraat en we voelen ons er goedbij hier. Toch een andere omgeving en andere cultuur. Bij de pinautomaat pinnen we er 50 YTL bij hopen voorlopig afdoende te hebben. We weten de koers nog niet, maar met de vertaal computer komen we vast een eind vanavond. Eerste eten en vragen hoeveel het kost. We vinden een restaurantje met prijzen op een bord buiten. Deze prijzen onthouden we en vragen na wat we kunnen krijgen. Iedereen eet hier brood uit een grote schaal en water staat er ten overvloede op tafel. Dit vertrouwen we nog niet en we bestellen Coca Cola. Achter ons zit een man in pak en vraagt ons al snel of we Frans praten. Wij zetten troef Herbert in. Een “petite pue” zegt die in vloeiend Frans. Al snel is contact gelegd en naar een paar minuten vraagt hij ons of we in het internetcafé komen voor een koffie. Dat treft want daar wilden we toch al heen. Herbert had deze al op de heenweg gespot en was het einddoel van vanavond.

Na het eten, wat overigens erg lekker was gaan we naar het internetcafé, welke bomvol is met kleine kinderen. Ze zijn aan het gamen. Als we binnen komen worden we welkom ontvangen en in no time is de neef aanwezig. Een goed engels sprekende neef. Het wordt een gezellige avond en we krijgen allerlei gerechten, “Thai” en grapjes over ons heen. We lezen de mail en het wordt een latertje. Het is erg gezellig en we maken onze eerste koffie huis ervaring mee. De volgende verslagen vertellen meer over deze leuke verhalen.

Moment van typen van deze tekst:
Nu is het tijd om te gaan slapen en we maken een eind aan deze lange zit. Het is nu de elfde van de elfde en we zitten om 10 voor 1 in een wegrestaurant tussen de werknemers van hier. Iedereen vind ons erg interessant blijkbaar. Herbert wacht al een tijdje en we gaan de auto opzoeken. Eindelijk is alles af en kunnen we met een half uurtje per dag bij gaan houden of wekelijkse verslagen. Ik weet niet wat handig is. We zullen zien.