2005-11-10: Turkije: Oplichting in Ankara, no fucking way

’s Morgens komen de tankbedienden toch even wonderlijk naar onze tent op de auto kijken en iedereen maakt gebaren van hoe koud het wel niet is. Hahaha, ze moesten eens weten hoe gelijk ze hebben maar ik natuurlijk stug volhouden dat het wel meevalt. Na de lekkere douche worden we op de thee uitgenodigd en we babbelen wat met een van de pompbedienden die een beetje Duits kan.

Het wordt ons afgeraden om een bepaald park in Yozgat te gaan bezichtigen waarom is eerst niet duidelijk maar als de vertaling in het Duits en op papier dan eindelijk boven water komt. Het kan daar namelijk -15 tot -20 graden zijn en het park stelt niet zo veel voor. We besluiten dan ook dit park links te laten liggen en rijden rechtstreeks naar Ankara.

Verderop in Turkije, vanuit Ankara naar het zuiden ligt een grote canyon. Deze canyon heeft ook nog wat andere noemenswaardige bezienswaardigheden en trekt ons meer dan de natuur parken bovenin Turkije. De weg zal daarna naar Adana gaan en het natuurpark Nemrut Dagi. Deze staat ook in de ANWB gids en ik (Sander) heb volgens mij ooit eerder gelezen dat dit een bijzonder object was.

Het zonnetje schijnt heerlijk en we nemen verder de B weg naar Ankara. Dit is een parallel weg aan de snelweg en hobbelt iets meer. Het scheelt wel weer een beetje tol. Herbert kan prima werken met de laptop, dus het is geen probleem. Af en toe valt het beeldscherm om, maar ja dat zijn de nukken van een wereldreis. Na een tijdje komen we een pomp tegen en de meter staat tussen een kwart en half. Bij een kwart is de tank leeg. Dat ken ik nog van mijn laatste dag werken bij Honeywell. Vlak voor het afscheidsfeest opgedirkt en wel stond ik stil met een lege tank. Hoezo voor lul staan …….! Ach ja de cadeautjes van Honeywell kwamen meteen van pas en een kleinigheidje hou je toch nietwaar….nu lachen we erom.

Het was dus tijd om te tanken, maar de pomp vroeg 2,09 miljoen Turkse Lira en dat is omgerekend ongeveer 1,26 euro. Nederlandse maatstaven dus en we besluiten verder te rijden. De volgende pomp geeft 1,55 Turkse lira (0,94 euro) aan en dat is beter naar mijn smaak. Rij naar de pompen zie een grote verzegeling. De pomp was gesloten en de prijzen waren oude prijzen. Ja wat kunnen we er van zeggen…. We moeten verder en na 5 bulten verder gereden te hebben hoop ik maar dat mijn berekeningen goed waren en dat we nog 80 kilometer kunnen rijden. Uiteindelijk vinden we een pomp die het doet voor 2,05 miljoen Turkse Lira en de aardige man doet in gebroken Turks onze tank vol.

Ik loop met hem mee om te betalen en we hadden al gecheckt of konden betalen met de pin. No problem, maar ik toets de pin in en er gebeurt niets en er komen meldingen in het Turks. Ik snap er niets van en weiger nog een keer de pin in te toetsen. Ernaast staat een ander apparaat en ik wil ook hier de pin niet in toetsen. Straks betaal ik twee keer. De man hakkelt en stottert om mij duidelijk te maken dat de transactie niet is voldaan. Ik vraag Herbert om raad die nog aan het typen is in de auto in het zonnetje zittende. Hij komt erbij en doet de transactie nogmaals. Het apparaat geeft geen bon als er geen transactie is en wij moeten er dan maar op vertrouwen. Het apparaat weigert weer en aangezien Herbert al ervaring heeft opgedaan met die pinautomaten geloof ik hem dat er nog niets aan de hand is. Ik ben eigenwijs genoeg om vol te houden, maar er moet toch wat gebeuren en een bonnetje waarop staat dat de pintransactie niet is gelukt krijg ik toch niet te zien. Die man snapt er geen pepernoot van……..of was ik dat!

De tekst die de pin weergaf als foutmelding weet ik nu, want zag het later op de dag terug op een parkeerbord. De melding betekent niet, want ik mocht daar ook mijn auto niet parkeren. Inmiddels ben ik het woord vergeten, maar herken hem wel als ik hem weer tegen kom.

Herbert probeert dan uiteindelijk maar het andere toetsenbord en er is geen probleem. De “situatie” is opgelost. (Uitspraak van Eric Thelosen, Honeywell, geïntroduceerd in 2004).

We stappen in de auto en rijden weg en ik druk de cd aan. De cd zit er half in en ik haal hem eruit en wil hem weer af laten spelen en het apparaat hapert nog steeds……..grrrrm begin rood aan te lopen en Herbert wrijft het er nog eens lekker in door te zeggen dat ik gewoon baal van die transactie…….. …….gelukkig de zon schijnt en de cd speler draait weer en speelt het nummer van de pianobar…….mij iets te relaxed zeg maar en begin gewoon wat harder te rijden. Afreageren is een schoon goed en we zijn bijna in Ankara.

10 minuten later genieten we weer van de veranderende omgeving. We zijn het koroglu gebergte ingereden. Gelijknamig aan de voormalig teamgenoot Bekir van SVS uit de A jeugd. Ik kom hem af en toe nog wel eens tegen, maar dat is eigenlijk nietszeggend. Het gebergte is daarentegen erg mooi en we rijden inmiddels alweer op 1300 meter denk ik. Mooie natuur is hier zeker en we zitten nog maar op ruim 3000 km van de reis.

De voorsteden van Ankara zijn erg nieuw en geven meteen een beeld van Ankara, tenminste zoals we het tot nu toe hebben gezien. Hoofdstad waardig en veel nieuwe gebouwen. We rijden naast militaire complexen., maar daar maken we maar geen foto’s van. Gisteren reden we al door Lize (o.i.d.) en daar vlogen de straaljagers boven ons te stunten. We hebben de camera maar laten liggen. De foto’s zijn het niet waard om als vliegtuig spotter aangezien te worden. We vallen al genoeg op met onze topper van een oude landrover. Het blijft een wereldbak, onze baby !

In Ankara komen we al snel op de rondweg en we zien veel nieuwe dingen en het valt me op dat de vlag halfstok hangt. Turkije is helemaal idolaat van Ataturk, de stichter van het nieuwe Turkije, die staat en religie heeft gescheiden. Overal hangen vlaggen van Turkije. In alle steden, auto’s woningen, koffiehuizen is de vlag en deze man te vinden en zijn samen een brok sentiment en nationalisme. Ik heb nog nooit een volk gezien die zo achter deze “stroming” stonden. Of het nou door de cultuur en religie komt dat iedereen meedoet of dat de mensen de religie en cultuur zelf dagelijks maken is me nog een raadsel. De turken hebben veel overeen met mij bekende Nederlandse turken. Er is een verschil. Hier maak ik met iedereen een babbeltje. In Nederland moet er op een of andere manier eerst een band zijn. Voetbal, werk of klasgenoot is een aanleiding om in contact te komen.

Op straat in Nederland laat ik het vaak bij voorkeur liever links van me om mijn eigen redenen. Hier in Turkije heb ik dat gevoel nog niet gehad. Dat is waarschijnlijk ook iets wat ik graag wil zien of dat beeld terecht is of niet. Als ik wat meer van de achtergrond weet kan ik misschien beter inschatten of het terecht was wat ik soms in Nederland dacht. Ik ben altijd een van degenen die er eerder voor open stond als een ander in sommige opzichten. Ik scheer niet iedereen over een kam. Heb minder grove woorden in de mond als de meeste Nederlanders die ik ken, maar toch zijn de gedachten patronen er altijd aanwezig. Vreemd. In Nederland ben ik nog nooit in een koffiehuis geweest. Geen behoefte aan, maar ook ziet het er hier ongezellig uit. Veel TL balken en ouderwetse aankleding. Het nodigt niet uit. Als je de taal barrière kan overbruggen is het echter best gezellig. Alleen ben ik er nog niet over uit wat de positie van een vrouw is in deze cultuur / land / religie. Ik weet nog niet goed hoe ik het in moet schatten, maar ik denk dat sommige vooroordelen best waar zijn. Alleen in dit land zien we ook de andere kant van de medaille. Ik realiseer me nu pas echt hoe eigen wereld / cultuur sommige turken hebben opgebouwd in Nederland en hoe weinig wij sommige aspecten daarvan respecteren.

Het blijft moeilijk en er zijn teveel voor en tegens om te zeggen wat goed of fout is. Als ik het relativeer naar mijn eigen Nederlandse maatstaven zie ik veel inschattingsfouten van moslims en hun religie volgens de koran. Echter de meeste turken in Nederland zijn niet zo open als ze hier zijn in dit land. Ik pik echter de dingen eruit die ik belangrijk vind en dat leer ik er dan maar van. Voor anderen kan ik dat niet bepalen. We rijden nu Ankara binnen en dat ziet er westers uit en dat heeft ook de bijbehorende consequenties leren we later.

In Ankara rijden we eerst naar een markt. Hier haal ik wat sokken en een zak mandarijnen met Herbert. De sokken collectie is weer compleet. Heb nu bijna alleen militaire sokken en schapenwollen sokken. Is goed voor de voeten en heb ik wat minder last van Herbert. Al snel volgen we op advies van Herbert de Smog en komen we in Notime bij het Mausoleum van Ataturk. Het is hier zo druk, bussen vol en bussen vol en we slaan dit maar over. Het zal dus wel echt de dag zijn dat deze man gestorven is een aantal jaren terug. Deze man is hier zo’n beetje heilig heb ik het gevoel. Waarschijnlijk is hij ook de grondlegger van alle westerse invloeden hier en als dat zo is heeft hij denk ik een goede basis neergezet hier wat betreft onder andere de opbouw van Ankara. Nadat Herbert een foto heeft gemaakt van het mausoleum rijden we een stuk universiteitsterrein in en slaan we af de woonwijk in. We stallen de auto en lopen rond en komen bij een internetcafé wat eigenlijk niet zou mogen bestaan. Nieuwe pc’s, goeie apparatuur en een super slechte verbinding. Oftewel beleid van een kanariepietje……

Op moment van schrijven valt voor de derde keer de stroom uit in de hoofdstad van Ankara. Gelukkig hebben we de back up nog steeds en gaan we rustig verder. Na 2 minuten komt de stroom weer in en valt het allemaal weer mee hier in het hotel.

Chagrijnig als ik ben loop ik met Herbert rond door Ankara rond 5 uur. We hebben geen hotel en geen hotelinformatie, kon mijn mail niet lezen, wist geen jeugdherberg te vinden en we lopen rond zonder citymap als een kip zonder kop….foei….was ik maar …….., maar dat duurt nog even…! Dit is een dal die nodig is om op de berg te komen.

Even later kopen we een plattegrond en informeren we links en rechts waar we zijn en we gaan de inkoopkant van hotels in Ankara eens even bekijken. Het eerste hotel wil volgens de officiële prijzen van Best Western hotels 140 / 150 euro hebben per nacht. We dingen af leggen een verhaal aan hun voeten en komen tot 70 lira als laatste bedrag. Omgerekend is dit ongeveer 42,25 euro. Niet slecht voor een begin. Er staan ook drie man achter de receptie en die wil ik niet betalen. 2 blokken verder staat weer een hotel. Hun bod is 100 euro, 3 sterren en bij navraag voor een definitief bot komt de manager. Zijn laagste bod is 45 euro ……alweer 55 % eraf……dat geeft te denken…. In Instanbul hebben we 30 YTL betaald, omgerekend een kleine 19 euro. Dat was een slechte kamer, maar goed het kan. Bij navraag hebben we alleen kans in Ulus een “slechte buurt” van Ankara aan de andere kant van het station volgens de geleerden. We nemen de gok ondanks de tips van de receptionisten.

Eenmaal in de auto zijn we er zo en nemen we een filmpje van het gebeuren om ons heen en lopen wederom diverse hotels na. Weer een dure, de tweede zit vol. Ikzelf wil eigenlijk niet voor meer als 40 YTL slapen en eigenlijk voor 30, hetzelfde bedrag als de vorige keer in Instanbul. Bij het derde hotel is het raak, 30 YTL. Ik probeer nog af te dingen met Herbert naar 25, maar het mag niet baten. We willen wel eerst de kamer zien en het is voldoende schoon. En veel netter als de vorige keer. We mogen zelfs de auto vooraan parkeren. Erg handig en beter.

Na alles afgehandeld te hebben raken we aan de klets met deze oude Turkse man. Hij is Chemiker geweest en zegt ons nog hoe goedkoop het is om hier te overnachten. Direct daarna krijgen we weer “Chai” aangeboden. Dat is thee. Eerst vertrouwde ik dit niet om te drinken, maar goed ik heb nu wel door dat dit gebotteld water is en uit de goeie flessen komt. En we zijn nog niet ziek geweest en drinken het met de gewone man.

Herbert schrikt net op. Het is half 10 en probeert te slapen. Helaas loopt de wc een beetje door en om de zoveel minuten maakt dat flink wat kabaal. Net was het nog 20 minuten……en nu zegt Herbert, dat is ook geen 20 minuten…. Het is net manneke pis die een 5 minuten zijn uiterste best doet om het potje weer te vullen om het maar op zijn Belgisch te zeggen.

Bij een eettentje op de hoek vinden we de Adana kebap uit. Heerlijk. De Turkse keuken is heerlijk, maar dit is een hele fijne uit de keuken. Tussendoor valt twee keer de stroom uit, maar ja je kunt ook niet alles hebben. We eten rustig door en lachen erom. Het is blijkbaar normaal. In no time staan de kaarsen en lampen op tafel. Daarna uitbuiken en pilsje en lopen de hoek om. We zien wat mensen staan en er staat een bord, Bira 3 YTL, dat moet kunnen en de dame schreeuwt wat na naar ons, wat Herbert achteraf wel verstaan heeft. Mij werd het ook direct duidelijk toen ik binnenkwam. Leuke dikke dames met te korte rokjes. Ach, what de hell ! Een biertje moet kunnen en daarna weg. De ober komt direct naar ons toe en vraagt ons naar onze namen, tovert 2 bier te voorschijn en na de eerste slok zitten de eerste 2 dames naast ons…..dit gaat wel heel snel, de ober heeft al twee flesjes voor zich staan voor de dames en wij reageren direct, we don’t pay…..only 6 YTL for the beers of us ! We herhalen het twee keer en de ober knippert schaapachtig en doet de dames bier in. De dames doen het ons gemakkelijk maken en proberen te frunniken en vertellen ons hoe mooi ze ons wel niet vinden en dat ze wel een orale beloning willen geven voor de biertjes. In de tussentijd toveren de obers al allerlei nootjes en groenten op tafel. Ik voel me net zo ongemakkelijk en realiseerde me al dat ik hier weg moet. Check snel de uitgangen en de mannen en vrouwen om me heen. Herbert en ik knikken, slokken het biertje weg en laten de laatste teug staan en manen de vrouwen weg. De twee mannen achter de vrouwen drukken de vrouwen terug op de bankjes en gaan de discussie aan en hun antwoord is …..100 Miljoen Turkse Lira…. ! Stelletje laaienlichters, nu wordt het spannend.

We blijven scherp en toonverhogend melden we de getoonde bedragen bij de deur. Daarnaast roepen we de ober tot verantwoording. Hij kan geen engels meer. De mannen verzamelen zich om ons heen en de toko zit erg vol met anderen. Herbert en ik staan en drukken de vrouwen met regelmaat voorzichtig weg. Dit lukt niet en we willen niet meteen de grootste amok en ook niet de aanstichters zijn van….maar toch ….het kan elk moment omslaan is mijn gevoel en op het moment dat de vrouw een gaatje laat …pakt Herbert deze (haha) en hij drukt de vrouw onder de oksels naar boven met een priemend gebaar. De tafel valt half om en nadat de dame aan de balie een schreeuwend gebaar maakt kunnen we naar de balie. Herbert geeft gepast 6 YTL aan de “madam” en we verdwijnen. “GO” is het antwoord.

Stelletje oplichters…..in 30 seconden is het gebeurd en ondanks dat we scherp genoeg waren hebben we een mogelijkheid gegeven……foei. Geef mij toch maar de Nederlandse vrouwen. Recht voor de raap, pittig en natuurlijk schoon. Het is mij nu duidelijk waarom de sloeries van deze toko zo’n dikke reet hebben. Ze dienen als blokkade voor het mogelijk maken van oplichterij. Een toerist is nooit veilig. Het wordt weer tijd voor een macabere dikke baard en lang onverzorgd haar denk ik.

Als we terug lopen kijken ik nog een paar keer om. Ben wantrouwend genoeg. Eenmaal mij verkeerd benaderen of oplichten betekend altijd wantrouwen, alleen al vanuit het gevoel. Maar goed we zijn veilig en gaan naar het hotel en ik begin met tikken. Herbert ligt al te slapen en ik neem nog een lekker Vodka met Jus ’d orange. De Vodka die we gekregen hebben in Eisenkappel moet toch een keer op.

Zo zie je maar weer. Aan het einde komt alles goed……………. Oplichting, No Fucking way……maar het komt vanzelf terug realiseer ik gelijk.