2005-11-12: Turkije: Cappedocia en het eerste backpackers hostel

Als we bij het zoutmeer wakker worden staat iedereen al vrolijk te kijkn als ze ons de auto uit zien komen volgens mij. We drinken een paar bakken thee van het huis en we gaan weer bijtijds op pad. Ik (Sander) rijd en we rijden over de hoogvlakte naar het plaatsje Nevisher. Rond ons heen zien we kleine heuvels en deze worden steeds hoger totdat we de eerste sneeuw weer op de bergtoppen zien liggen. Dan gaat het hard en komen we weer de nodige bulten tegen. We rijden op de hoogvlakte dus continue rond de 1000 meter en bij de eerste bergen rijden we langzaam naar de 1250 meter hoogte. Als we bij Nevisher aankomen hebben we nog niet gegeten en rijden we snel door naar Göreme. We weten allebei dat het er mooi moet zijn, maar weten niet wat we gaan bezoeken. We zien een grote rots boven alles uitsteken en dat zou Göreme moeten zijn. Echter als we eromheen rijden komen we aan in Cappedocia. Allemaal puntige rotsen en bijzonder fraai door erosie gemaakte woningen in druppelachtige punt rotsen. Echt een bijzonder iets om te zien.

Als we door rijden zien we ook allemaal wegen die we kunnen berijden en weten we al snel weer waarom een 4-wheel drive zo handig is. We rijden overal tussendoor en berg op en af. Af en toe in de lage giering en we kunnen weer verder omhoog. Herbert maakt ene paar mooie filmpjes met de Sony camera en uiteindelijk gaan we op zoek naar een slaapplaats.

In de tussentijd bezoeken we een klein cave café. Een uitgehold stukje grot van mister Hamid. Hier ontmoeten we 2 grieten en Hasan een familielid of werknemer, we weten het niet. De thee is gratis en het is grappig om hier te zijn. We pakken de atlas erbij en na enige tijd, nadat de dames weg zijn gelopen gaan wij er ook vandoor.

In het begin zagen we ergens staan dat er een backpacker hostel is en we gaan ernaar toe en op zoek. Voordat we eraan komen gaat de zon bijna onder en ik rij eerst naar het hoogste punt die we kunnen vinden. Het is een mooi schouwspel en de zon verschuilt zich langzaam precies achter de twee punten die vanaf de andere kant gezien de enige uitstulpingen zijn in het landschap. Helaas zijn er geen mooie verkleuringen van de hemel. Maar goed. Eenmaal bij het hostel aangekomen, worden we meteen warm onthaald door 3 jongens. Blijkbaar vrienden en een alcohol walm komt ons meteen toe. Ze zijn erg vriendelijk en ze beginnen in het engels en Duits tegen ons te praten. De prijs is 30 YTL voor de nacht en ze laten ons de kamers zien. Alles erop en eraan dus we doen het, dit keer zonder onderhandeling. We hadden al een paar keer gevraagd en 30 was redelijk blijkbaar. Instanbul en Ankara waren dezelfde prijzen, dus voor dit keer o.k. het zag er allemaal netjes uit en we waren tevreden. Voor het eerst in een grot slapen of voor wat je ervan moet voorstellen.

Tussendoor gaan we eten en hebben we weer een fijn gesprek over de verhouding en impact van de landrover op de reis. Voor mij gelden er wat andere uitgangspunten als voor Herbert,maar het einde komt alles weer op de rit en keren we terug naar “de Cave”. Hier lopen twee andere gasten binnen namelijk een Australiër van 23 en een Duitser van 21. Ze zijn elkaar hier tegen gekomen en hebben een rondrit gemaakt op de motor en we nemen aan het einde van de avond een paar pintjes. Het is leuk om reisverhalen te horen. De Australiër gaat via dezelfde weg als ons terug naar Australië en heeft een rit gemaakt door Europa. De Duitser heeft het Oostblok gezien en gaat via Turkije en middellandse zee terug naar Duitsland. Hij is blijkbaar op zoek en gaat de uitdaging aan. In de tussentijd neemt hij wat “Snooze”. Dat is een kruidenmix die je in een vloeitje onder je bovenlip plakt. Blijkbaar erg populair in Scandinavië en Herbert heeft er misschien wel eens van gehoord. Ik ken het niet dus probeer het maar eens uit. Het is een soort nicotine denk ik die door je huid trekt en een beetje bijt in de bovenlip. Verder stelt het niets voor en is het niet meer als een soort nicotine shot. Mij doet het dan ook niets meer dan bijten, maar de Duitser vind het helemaal geweldig.

Een van de gasten van eerder op de avond heeft van alles bij zich. De eigenaar is een alcoholist, die leuke verhalen vertelt en de jonge eigenaar van 23 heeft de hele avond over zijn vader die hij al 15 jaar niet gezien heeft of zo en dat die hem probeert te bellen deze avond, waar hij geen zin aan heeft. Als reactie laat hij ons later op de avond, regelmatig alleen en gaat hij naar de disco. Hij komt terug met een groepje Turkse jongens en 4 grieten. En Koreaanse, een Australische, een Amerikaanse en nog een. Ze zijn allemaal redelijk in de olie en op een gegeven moment sleept er zelfs een Turk een complete tak van 3 meter met bladeren en al om indruk te maken op de dames. Wij zitten rustig op de achtergrond te lachen om het geheel en krijgen de beheerder zover om nog een pintje op te halen ergens in het Cappedocia. De dames zijn blijkbaar niet gecharmeerd van de gasten en ik spreek daarna nog even met de Amerikaanse die vertelt dat ze in Bulgarije heeft gezeten de laatste 2 jaar en kijk van Bulgarije weet ik nu het nodige……haha.

In de tussentijd taait een van de Turkse jongens er tussen uit met een dame, een stevige dame. Als ik weg loop naar de auto zie ik ze wegrijden en scheuren eigenlijk in een dikke grijze BMW, ietsje luxer nog als van Henk B. Ik snap er niets van.

De gesprekken met de reizigers zijn leuk en we hebben het over de Iranese visa. Guy, de Australiër heeft hem ook bij Iranian Visa besteld en is benieuwd naar onze aanpak. Ik beloof hem om morgen de mail te laten lezen. In de tussentijd spreken we ook met de beheerder en we gaan bij de andere 2 gasten op de kamer. Totaal wordt het nu 20 YTL inclusief ontbijt, weer 10 eraf…zo komen we er wel.

Voordat ik ga slapen haal ik de slaapzakken op en loopt de beheerder weg naar zijn dikke ook grijze BMW. Hij verschuilt half een biertje (0,5 l) en ik weet dat hij in het begin al zo stoned was als een aap. Hij zegt nog: “Die turken vechten te veel en nu moet ik er heen”. Hij lacht en stapot in zijn wagen. De man die volgens eigen zeggen beheerder wordt van het backpackers hotel en het overneemt van de oude alcoholist, stapt stoned en dronken in de wagen en rijd met ruim 50 de bult af waar wij met de landrover in zijn lage giering naar boven moeten. Verantwoordelijkheids gevoel ? Het zijn zeer aardige mensen, maar de strijd en emotie van een Turkse twintiger komt even overeen met beelden die ik eerder heb gezien in het verleden.

Wij gaan slapen en hebben de laatste kleine flesjes drank, die ik van huis heb meegenomen en die ik al jaren in de kast heb staan omdat ik ze vroeger verzamelde mooi weg nu. De Gurkenthaler was ook erg lekker.