2005-11-14: Turkije: De hoertjes in hotel Estiban en de verloren atlas

Als we wakker worden in hotel waar we weer een slechte douche treffen en eigenlijk niet onder de indruk zijn van het hele stadje gaan we zo snel mogelijk eruit. 8 uur staan we naast de auto en rijden richting de ondergrondse stad, waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Helaas is deze nog dicht en moeten we een uur wachten. Ik lees weer een paar hoofdstukken van de read this first editie van Lonely Planet en we gaan voor de verandering aan de “Chai”. Dit land kan wat ons betreft tot theeleut land nummer 1 worden bestempeld.

Als we eenmaal naar de ondergrondse stad lopen die we na veel zoeken eindelijk hebben gevonden, moeten we voor de entree 10 YTL per persoon betalen. Een bedrag wat je overal betaald voor een attractie of bezichtiging. Het is een ondergrondse stad die 5 tot 8 verdiepingen laag gaat. De stad is gebouwd in het centrum en is uit de rotsstructuur gehakt. Met ventilatieschachten, kerken en andere betitelde holtes kun je je voorstellen dat hier mensen hebben geleefd. De man die buiten stond komt ons achterna stormen en wil ons rondleiden en wij zeggen wederom nee tegen zijn verkooptrucjes. Hij baalt en we vertellen hem andere toeristen te vinden die hij geld uit de zak kan kloppen. Hij kijkt ons aan en gaat balend verder.

Bij de auto maken we een broodje jam en voordat we onze weg vervolgen merk ik op dat we de ANWB wereldatlas missen. Waar is deze gebleven en ik begin al met balen. Na drie keer zoeken rijden we maar terug naar de man Hamid die onze atlas zou moeten hebben. We weten het bijna zeker. Het kan niet anders. Hamid is de man in Cappedocia die ons uitnodigde te blijven slapen en te eten voor 20 YTL wat wij teveel vonden en niet meer terug zijn gekomen. Herbert weet 98% zeker dat hij de atlas heeft meegenomen, maar nu is deze toch weg. Aangezien we ongeveer weer dezelfde weg terug moeten rijden om naar Nemrut Dagi te komen besluiten we er weer langs te rijden.

In de tussenliggende dorpjes zien we veel grotwoningen en uitgehakte verblijven. Het blijft een bijzonder gebied. Bij Hamid aangekomen is hij bezig met zijn auto en blijkt dat hij de atlas “niet” heeft en we balen nog meer . Voordat we naar het backpacker hotel rijden loopt er een stel langs. Het zijn een Zwitser en Duitser die ook aan het rondtoeren zijn met een Landrover Defender 110. Na een geanimeerd gesprek blijkt dat we waarschijnlijk een Frans stel tegen gaan komen die nu in Izmer zit. Zij maken een drie jarige wereldreis en hebben ongeveer dezelfde route voor de aankomende tijd. Het kan dus nog langer, blijkt maar weer.

We zullen zien of we ze zien in Iran of in een van de andere landen die we gaan bezoeken.

Bij het backpacker hotel ligt de atlas ook niet en we moeten het doen met de kaarten van Phil, de teamgenoot van de voetbal, voorlopig. De ANWB atlas stond zoveel goede info in met plaatjes en bijzonderheden. Een groot gemis zal dit worden, maar het is niet anders. Het eerste wat we verliezen tijdens de reis is onze wereldatlas. Op de motorolie na dan natuurlijk …….

Het landschap veranderd langzaam en er komt weer een grote vlakte. Ik heb een email gehad van Fatma en heeft me verteld over een plaatsje waar ze vandaan komt. Als ik door dit dorpje rijd zie ik een prachtig landschap en maak bij het naambordje maar een mooie foto van het tafereel. Net hebben we ook al brood gehaald en in het plaatsje waren alleen een paar woningen en een theehuis. Als we hier binnenlopen worden we aangesproken in het Nederlands en eenmaal buiten is Herbert ook alweer Nederlands aan het praten. Blijkbaar is bijna iedere man hier naar Nederland geweest om te werken. Deze mannen van de eerste en tweede generatie komen blijkbaar altijd wel weer thuis na een lang verblijf in het buitenland. We mogen het brood en de twee stukjes chocola van totaal 1 YTL niet betalen en geven de man een hand en gaan weer. Het blijft bijzonder de omgekeerde wereld en de tegenstellingen blijven terugkomen.

Het dorp waar waarschijnlijk Fatma vandaan komt, heeft een prachtig uitzicht op de eerste bergen van het Turkse Oosten. Het is een superuitzicht en naast ons zien we enkele Adelaars vliegen, het symbool van de Deventer Go Ahead Eagles. Het blijven gave beesten en we proberen er een paar te fotograferen. Ze blijven ons te snel af en als we stoppen komen voorbijgangers informeren of we hulp nodig hebben.

Na een tijdje rijden komen we tegen de schemer aan in Estinban. Het tweede hotel wil ons wel een kamer bieden voor 25 YTL i.p.v. 30 en na het zien van de kamer happen we toe. Estiban is een plaats waarbij veel elektriciteitscentrales een rol spelen. In de receptie zitten 5 mannen naar een pornozender te kijken via de schotel. Dat kunnen we net gebruiken. 2 mannen in een landrover die na lang rijden en denken in een rokerig hol komen waar meerdere vrouwen met elkaar een bijzondere houding aannemen. Ik pak onze zakcomputer er maar eens bij en maak van de algemene zinnen die erin staan leuke woordspelingen op de scènes op de tv, zoals “welk gat moet ik gebruiken”, “wat is het programma” en “hoeveel kost het”. De turken vinden het prachtig. Het blijft een bijzonder volk wat dit onderwerp betreft. De jongen van 8 die rondloopt wordt af en toe weggestuurd. Een van de mannen vraagt Herbert om peuken en wil later ook een biertje van ons. De brutaliteit zelve gaat zelf maar halen is ons antwoord.

Later op de hotelkamer komt de jonge receptionist die we de site al hebben laten zien dat we de paspoorten na de politie moeten brengen. Ik snap er niets van en geef de paspoorten niet uit handen en Herbert en ik vertrouwen het ook niet dus ik ga zelf maar mee. De jonge man wil mee in de landrover, maar ik heb 2 slokken bier op en dat betekent voor mij niet meer rijden en al vlot komt de oudere eigenaar naar beneden en brengt me naar de politie.

3 kamers verder moet ik de paspoorten laten zien en in het Turks vragen ze van alles. “Ikke niet snap” en ben eigenlijk van plan om de kopieën ook maar weer mee terug te nemen. Ze hebben een kopieermachine op de gang. Als alles o.k. is wil de hoteleigenaar snel weer weg. Ik maan de agenten de kopieën terug te geven. De hoteleigenaar probeert me ligt weg te drukken en ik realiseer me dat 2 kopieën niet de moeite waard zijn om een nachtje te zitten en ga maar weer mee. Bij het hotel roep ik de jonge receptionist te verantwoording en blijkt dat alle buitenlanders via het web gemeld moeten worden bij de politie aangezien we geen Turks registratie nummer hebben. De programma’s werken niet op de computer en de kopieën van onze paspoorten zijn niet voorzien van een kopie van ons Turkse visa. Het zal wel, de ondertoon snap ik nog niet. Dat komt een dag later wel.

Eenmaal weer op bed ben ik aan het typen en wordt er geklopt op de deur. De hoteleigenaar heeft twee vrouwen bij zich. Of we ze willen gebruiken. Herbert en ik beginnen te lachen. Wat is dit nu weer. Zien we er zo seksueel verwaarloosd uit of is dit gewoon normaal hier.

Bij navraag later blijkt dat je voor 10 YTL een fijne nacht met de dames kan hebben. Voor ons geen optie, maar wat een maffe situatie. Zo zie je maar weer. Elke dag een andere uitdaging…….of liever gezegd afwijzing…..