2005-11-29: Iran: Een dagje rijden naar de vulkanische berg Damavant

In de ochtend worden we ergens wakker van de warmte en stappen we er maar uit. Het is een drukte van jewelste en er zijn allerlei winkeltjes al open. Herbert kijkt de auto na en ik ruim links en rechts wat op en zorg voor wat eten. In de tussentijd komen er zich allerlei mensen aandienen die wel in zijn voor een gesprek met een paar Nederlanders. In de tussentijd komt ook het stelletje weer op de proppen met een bakkie thee en een paar bananen als ontbijt. Een brutale dame met haar moeder spreken ons ook aan en we komen in gesprek. De vrouwen of misschien wel Iranesen praten met een nagalm, valt me op. De klemtoon ligt altijd aan het einde van het woord en vooral vrouwen praten zo. Als de dames weglopen nadat ze ons verteld hebben dat Pakistan gevaarlijk is, vertelt de militaire buurman onder de thee dat dit foute Iranese vrouwen zijn. Dit in tegenstelling tot zijn stille wederhelft is dat zeker waar en als je kijkt naar de westerse vrouwen is dit maar een schim van onafhankeleikheid.

Na het wassen van de ramen duiken we in de auto om richting Damavant te rijden. Deze vulkanische berg is de hoogste van ruim 5100 meter zoals de boeken zeggen. We missen hierdoor een prachtige maar ook gevaarlijke bergpas rechtstreeks richting volgens de locals. We volgens ons gevoel en gaan richting Damavant. Het paar uit Teheran volgt ons voor een deel richting Nohshar. Ze zijn onze bodyguard zoals ze zelf zeggen, wat ons niet echt uitmaakt.

De jongen moet nog 1 of 2 maanden militaire dienstplicht en in de tussentijd is hij in het circuit van Multi marketing gestapt. Ik heb al een aantal van dit soort circuitjes gezien en het is niet wat voor mij, maar als hij praat komen de ge-eikte zaken weer naar boven. Netwerk, marketing, loonsverhoging zijn de key items. Dit is de tweede al in 2 dagen die we tegenkomen die hierin en in het zelfde meegaat en blijkbaar werkt het dus prima in Iran en is het niet verboden. Je ziet ze overal en de vlugge jongens zoals ook deze militair gaat ermee in zee. De mensen die ik tegenkom zijn vaak midden tot eind 20 of begin 30 en proberen zo in korte tijd een zakcentje op te bouwen. Voor mij is het niet wat en past niet bij mijn principes, maar ik geloof wel dat de constructie kan werken. Uiteindelijk is er wel altijd iemand die veel geld aan je verdient.

In Nohshar komen we al snel stil te staan voor een half uur. Er is een ongeluk gebeurd en meteen staat alles stil. In no-time is het een drukste van een jewelste en rijd alles door elkaar. men keert in het midden, drukt elkaar van de weg, toetert, enz. De Iranees is nu niet de geduldigste zeg maar in het verkeer en naast het rijgedrag mogen ze wel in het Guiness book of records voor de grootste wegpiraten.

Als alles opgeklaard is, gaat Herbert op pad voor brood en komt terug met een grote doos koekjes en gebak…..kijk de hints hebben gewerkt en we kunnen smullen van de Iranese lekkernijen. Al etende rijden we naar de bergtop en helaas zijn we te laat voor de zonsondergang. De zon schijnt nog wel op de bergtoppen achter ons en nadat we langs de militaire complexen zijn gereden maken we wat mooie shots van de bergen om ons heen en de top van Mount Damavant.

Als diner hebben we besloten wat koekies te nemen en door te rijden naar Teheran. Ik geef het roer van onze landroverschuit aan Herbert, want het donker is ingevallen en ben al redelij moe van het rijden vandaag. De weg naar Teheran is erg druk en natuurlijk is het spitsuur. In Teheran wordt het een gekkenhuis en we zijn nogal wat tijd kwijt aan het zoeken van het oude centrum van Teheran rond Imam Komeini Square. Hier zit een hostel voor backpackers en we willen daar het maar eens gaan proberen. Als we het na enkele malen vragen eindelijk denken te weten doet de auto niets meer. Midden op een kruising in Teheran op de hoek van een grote doorgaande weg. Op de motor stuurt Herbert de auto richting de zijkant en we gooien de knipperlichten uit. Herbert ziet het al snel. Het slangetje welke fabrisorisch is gemaakt eerder deze dag is kapot gebarsten en hij trekt alles weer los. Ik probeer hem links en rechts te helpen en maak eerst even een foto van het geheel, natuurlijk……! Dit moet vast gelegd worden voor nageslacht en tevens was dit de laatste foto voordat de memory stick vol is.

De bescherming van de dieselslang hebben we vergeten en deze krijgen we er ook niet meer omheen, dus dan maar een beetje tape eromheen en het werkt en in no-time rijden we weer, gelukkig…..

Na een paar keer links en rechtsom zijn we dan uiteindelijk ter plekke en natuurlijk willen we een goedkope plek en lopen 3 hotels af en uiteindelijk wordt het toch de eerste waar we binnenlopen voor 60.000 Rhial (6 euro) voor twee personen samen. Helaas krijg ik er niets meer af en happen we toe. Het kan niet elke keer werken. De douche is warm en we kunnen overnachten. Na wat kip met rijst van het restaurantje op de hoek gaan we slapen. We zijn moe en morgen gaan we weer op pad. Verderop in het midden van de wijk kunnen we de auto kwijt en we sluiten hem goed af. In de hotelkamer vinden we 2 harde matrassen op te kleine bedden. Op de gang ligt alles los vanwege vernieuwingen. Dat wordt morgen weer opnieuw onderhandelen dat is voor mij zeker. Voor nu, Teheran welterusten.