2005-12-02:
Iran:
Heilige
vrije dag in het Oosten
De derde nacht is het niet beter vertoeven in
Teheran. Het Franse gezin die met twee kinderen op de fiets door Iran reizen
en straks naar Noord Azië rijden zien we niet meer. De grappig uitziende
reizigers hadden hun fietsen hier laten staan en vanwege het verkeer met openbaar
vervoer een rondreis door Iran gemaakt en ze gaan nu morgen weer verder.
De auto staat er nog en we ruimen de auto in en als we bijna klaar zijn komen ze op deze islamitische vrije dag de straten schoonmaken. Met de hoge druk spuit schonen ze alles op. Als ik achter de auto staat, krijg ik een grote dot water van spuit 11 over mijn schoenen en broek, die natuurlijk net schoon aangetrokken is. Ik word kwaad en de man kijkt me verontschuldigend aan en ik word er voor een moment niet vrolijker van. Herbert reageerde eerder ook al wat geïrriteerd. Pakt die de auto in en daarna kan ik het weer opnieuw inpakken en ik vind het allemaal wel even best voor het moment. Knarren met die landrover, iedereen bekijkt het maar even.
Ik rijd de snelweg op richting Qom, de tweede heilige plaats na Mashad in het noorden van Iran, waar we niet langs heenkomen. Eerst willen we naar het “ Ayatollah Komeini Mausoleum” en misschien naar de Iran- Irak oorlog begraafplaats. Langs de straten en wegen zien we allemaal bloemen verkopers. We dachten dat het voor Komeini was, maar pas later realiseren we ons echter dat het voor de gesneuvelden is van de oorlog. Op deze vrijdag loopt iedereen uit voor een dagje op de begraafplaats. In de verte zien we grote pilaren aan de horizon verrijzen. Het zien de 4 minaretten van Komeini Mausoleum van 91 m hoogte, waar deze beste man ligt opgebaard. Het is een supergroot complex en blijkbaar zijn ze nu ook aan ver bouwen en is een deel afgesloten. Binnen lopen daklozen die er kunnen overnachten, is er een grote gescheiden bidplaats voor mannen en vrouwen, moeten de schoenen weer uit en kan men naar de plek lopen waar Komeini ligt opgebaard. We aanschouwen het schouwspel en maken wat foto’s. Al snel worden we aangesproken door een dakloze, die goed engels spreekt. Hij vertelt ons dat we geen aandacht aan deze man moeten besteden. Hij is een dictator, een religieuze dictator, de ergste in zijn soort en vertelt ons wat er in zijn land gebeurd. Volgens zijn opinie worden de intellectuelen en mensen die het anders willen vermoord door de overheid. Overal wordt je gevolgd en degenen die tegenspreken worden alles afgenomen. Dit laatste hebben ze ook bij hem gedaan, want hij gelooft dan niet in Allah, volgens de overheid. Een bijzonder gesprek is het en elke keer als er iemand langs loopt stopt het gesprek even. Als laatste geeft hij ons mee dat democratie een goed iets is en dat we er blij mee moeten zijn, wat we ons allang beseften, maar toch.
Onder het mausoleum zit een toilet waar Herbert gebruikt van maakt en al snel zie ik militairen lopen met een grote zak koekies……….jaaah ….lekkere honger is aanwezig….! Na een lange dolende zoektocht naar koekies, vinden we een bakker, die verschillende soorten brood, gebakjes en lekkernijen heeft en we nemen voor 1 euro weer een volle zak met ontbijt en lekkernijen mee en smullen deze op als we op weg zijn naar Qom, de heilige plaats, waar we een plaats voor chadors verwachten.
In Qom is een rivierbedding aanwezig, waar asfalt is neergelegd en nu dienst doet als parkeerplaats. Er stroomt geen water meer blijkbaar gedurende het hele jaar en we parkeren de auto daar. Op deze vrije dag zien we massa’s mensen die een dagje doorbrengen en al biddend in de Moskee en picknickend op de parkeerplaats de dag in Qom verblijven. Ze komen blijkbaar van ver, want met grote bussen vol zijn ze hier.
Wij lopen ook door de grote mooie moskee en met het zonnetje achter de minaretten en het zonnetje erboven, maken we een paar mooi foto’s. De naam ervan ben ik vergeten. Het heeft te maken met de zus van volgens mij Rheza Khan of Shah, een beschermelinge van het volk of iets dergelijks, maar dat kan ik nazoeken op internet natuurlijk later. Het is in ieder geval prachtig en zie allemaal Imam hoofdtooien en zwarte gewaden voor de vrouwen om me heen. Het lukt ons om 3 minuten binnen te komen in de heilige moskee, waarna ze ons vragen “Islam ?” en wij moeten toch nee beantwoorden en we worden verzocht naar buiten te gaan. Helaas, maar we wisten het van te voren. In de kerk is iedereen welkom toch ?! In ieder geval heb ik de deur achter me open gelaten, zoals een goede kerkganger betaamt. Mijn vader schreeuwde me dit vroeger vaak na en vroeg me met regelmaat van de klok of ik in de kerk was geboren. Ik denk het niet, maar toch laat ik de deur maar open want er willen er nog veel na mij naar binnen en als de schoenen weer aan zijn gaan we naar de Bazaar naast de heilige moskee.
In de bazaar lopen we tegen een winkel die de gewaden voor Imam’s verkoopt. Zoals ik al tegen Herbert had gezegd wou ik hiervan een foto hebben met mij in zo’n gewaad. De baard begint al te groeien en even kijken voor de record hoe het staat trek ik zo’n ding aan en flits, het is al gebeurd. Het is bijna net echt. De blonde Imam uit Nederland. De theoloog zonder muts……gelukkig is het niets voor mij, maar ik heb mijn carnavalsoutfit voor 2007 al in gedachten. Zou ik dan eindelijk uit de prachtige oranje BFI (Boeren Fruit Industrie) overal komen, die ik al ruim 10 jaar achtereenvolgend draag op de carnavalsfeesten. Het is nog te ver weg, maar de proefdruk staat al klaar in digitale versie.
We rijden na het nemen van een lokale lekkernij, de stroperige dadel / pruim, verder naar Kashan. Dit plaatsje is meer te zien en we hopen af te zakken in een traditioneel theehuis. Het valt hier op dat er al wat “Chinese” invloeden zijn en dat de oogjes wat strakker worden. We rijden wat rond eten een pizza en struinen de hotels af op zoek naar de goedkoopste. De guesthous heeft nog 1 kamer voor 80.000 Rhial, wat wij teveel vinden en bieden 60.000 als maximum, want meer hebben we nog niet betaald in Iran. De man hapt niet toe en de anderen zijn duurder, dus na het eten gaan we terug. Helaas is de kamer dan al bezet en voor het eerst zitten we mis. Na 2,5 maand is er geen hotelkamer binnen budget en besluiten in de auto te slapen en dat kan ook makkelijk eigenlijk. We maken een rondrit naar de traditionele huisjes die al dicht zijn en zien in het donker te weinig van dit plaatsje, die volgens de Lonely Planet erg mooi moet zijn. Ik ben ook nog steeds nukkig over dat geïrriteerde moment van vanochtend en baal dat Herbert mij met zijn nukkige gedrag mij over de zeik krijg en dat komt er later ook wel uit voordat we de bioscoop indruisen om een Iranese film te kijken. Het gaat over een paar die wil trouwen, uithuwelijken door de vader voor geld, vrouwen met modieuze hoofddoeken en in een taal die we niet kunnen verstaan. Midden in de film komt de engels sprekende man nog even een praatje maken tussen de heftig kauwende Iranesen, die van hun lekkernijen aan het genieten zijn.
Als de film zijn werk heeft gedaan, gaan we naar de auto en bouwen de interne stellage op om te slapen. We liggen er vroeg in en het slaapt lekker weg.