2005-12-14: Iran: Woestijnzand weg spoelen in “Hot water spring” in Oase Ab e Garm

We gaan er vroeg uit voor de zonsopkomst en we hebben pech. Het is bewolkt en de zon komt achter een berg op waarom veel mist hangt. We zijn in ieder geval op tijd eruit rond half 7 en klimmen op de zandduin.

Ik ben al snel weg, want mijn camera doet het niet. Als je mij chagrijnig wil hebben dan moet een dure camera van 400 euro het niet doen als je hem nodig hebt voor enkele mooie foto’s. Blijkbaar is er zand in het mechanisme terecht gekomen en wil de lens niet meer dicht en al balend leg ik de camera weg en geniet niet van deze zonsopkomst. Ik ben toch niet voorzichtig genoeg geweest en balend als een stekker vervolg ik mijn weg naar de anderen die kou lopen te leiden op de top van de duin.

De zonsopkomst is niet wat we dachten, maar zien in de verte wel een groep kamelen lopen, waar we heen lopen, nadat ik een door een grote jager verscheurde poot van een soort antilopeachtige tegen kom in het midden van de woestijn. We maken een foto en maken grapjes over de dierenpoot en willen Sarah er kriebelend mee wakker maken…….. De slaapkop slaapt veel …..heel veel en ze heeft het blijkbaar nodig om circa 10 uur per dag te slapen. Ik zit momenteel in het ritme van 7 tot 9 uur per nacht, afhankelijk van de plannen die er zijn. Maar van dit pootje wordt ze vast wel wakker.

De kamelen zijn ver uit elkaar en rustig aan het grazen van de kleine gewassen. Deze gewassen zien er erg droog uit en lijken lang niet meer te hebben gebloeid of gegroeid. Toch zit er blijkbaar leven in. Een kameel is een gaaf dier. Met de kop kijkt het beest je aan alsof hij je vraagt : “wat moet je ? wat doe je hier ?” en daarna : “je bekijkt het maar, ik ben aan het eten !” en vervolgt zijn weg naar de volgende gewassen. De poten van het beest staan wat naar achter en zodra deze snelheid maken gaat hij zeer traag ogend maar veel sneller als een lopend mens over de uitgestrekte woestijnvelden. Olivier maakt wat mooie films en foto’s en ook voor ons, gelukkig maar.

Verderop is een zoutmeer waar we met de landrover heenrijden met ons vieren. Ik rijd de grote witte vlakte tegemoet en slingerend door de duinpannen komen we op een grote lage vlakte terecht. Het eerste deel is hard, maar daarna zak ik zo een cm of 20 weg in de mulle zandlagen en vertrouw het niet om door te rijden. Als je in het midden wegzakt is hulp ver weg en om dan te voorkomen om lang op hulp te moeten wachten, zetten we de auto weg en gaan lopend verder naar de witte vlakte.

De zoutkristallen zijn waarschijnlijk afkomstig van een voormalige zee die hier ooit aanwezig was en nu is opgedroogd. Het is gaaf om te zien en we lopen over een aantal kilometer door de grote woestijnomgeving.

De Zwitsers lopen verder en Herbert en ik gaan terug om de auto op te halen. De hele vlakte is begaanbaar, alleen zak je 20 cm tot 30 cm diep weg over het geheel. Sander start de auto en we vangen aan met een wilde cross door de woestijnvlakte. Half zwevend over het zand gaan we langs de rand van de vlakte op zoek naar de Zwitsers die een gave duinpan hebben gevonden.

Na een tocht van een half uur staan we boven op en zijn schitterende foto’s een feit. Olivier en ik houden een race langs de duinrug en zoeken naar het hoogste punt. Als je in het zand springt zak je een halve meter weg in het zand en massa’s zand zakken als vulkaanlava over de zandduin naar beneden. Laagje voor laagje. De wind zal na onze avonturen weer even aan het werk moeten om het geheel te herstellen, realiseer ik me.

Vanaf het hoogste punt neem ik een aanloop en probeer de bijna verleerde duinrol toe. Een duinrol heb ik geleerd op Terschelling tijdens mijn eerste eilandervaringen was het normaal om met de nodige versnaperingen de hoogste duin op te zoeken en de duinrol toe te passen. Dit houdt in dat je rollend zo hard mogelijk naar beneden gaat. Duinen van dit formaat kom je op Terschelling echter niet tegen en na het aftellen laat ik me rollend naar beneden vallen. Olivier maakt een filmpje en halverwege strand ik op de duin. De duinruggen geven veel ruimte om namen, uitingen en verklaringen in de zijkant te markeren, waar ik grondig gebruik van maak. De zon geeft de schaduwen weer en ik ben blij met het leesbare resultaat.

Onder het zand nemen we een kop soep en rijden terug over de eerder gemaakte woestijnsporen van circa een kilometer of 5 tot 7. Bij de bus aangekomen moeten we deze al snel lostrekken, want de Koreaanse minibus is niet tegen het mulle zand bestand. Na twee pogingen en voorzichtig trekken is de bus los en kunnen we door het mulle zand crossen op weg naar Khor, waar we weer proviand inslaan.

Onderweg zien we in Khor een begrafenis . Allemaal mannen voor een moskee, wachtende op iets wat ik niet heb meegekregen. We gaan naar Bad e Garm, het plaatsje waar we eerder waren met de “hot water spring”, een nieuwe “uitdaging”.

We komen in het donker aan en samen met wat locals spreken we af dat zij eerst gaan. Eerst gaan de vrouwen gezamenlijk en daarna de mannen, ondanks dat het stelletjes zijn. Een typisch voorbeeld uit de islamitische republiek. Als wij na het eten weer naakt het water induiken, merken we hoe heet het water weer is en dubbel zo warm als het water in de oase. De alcohol vrije biertjes van Olivier samen perfect en na goed losgeweekt te zijn en ontdaan van het woestijnzand scharen we ons weer rond het warme kampvuur. Life is hard…..jammer dat ik geen foto’s kon maken…….!!!