2005-12-15:
Iran: Camera reparatie in Yazd
Aan het ontbijt blijkt dat Herbert heeft afgesproken
om om 7 uur het warme bad in te duiken met Olivier. Dit compleet langs mij heen
gegaan en waarschijnlijk zal hij wel wat geroepen hebben toen ik aan het koken
was achter de van muziek voorziene auto. Het was de bedoeling om 8 uur te rijden
en om iets over achten sla ik rustig mijn 6 minuten ei achterover met een stukje
brood, die Herbert toch 8 minuten in het water heeft laten liggen. In ieder
geval weet ik al snel waarom ik zo vroeg wakker ben en waarom ik wederom chagrijnig
ben de van de “alleswetende Guru”.
Ik ben niet erg goed in wakker worden de laatste weken, maar ik ben voor mezelf vooral slecht in betweterige opmerkingen omzetten naar nietszeggende hersenspinselleen. Waar ik niet snel chagrijnig ben normaal gesproken, kan ik af en toe ontvlammen in deze situaties tijdens deze reis. Veelal zeg ik maar even niets omdat het ook aan mij zou kunnen liggen en dat wil ik voor mezelf eerst uitmaken of het terecht is om hem erop af te vallen. Daarom smoor ik eerst maar even gaar in mijn eigen vet, maar snap ik niet waar het bij hem vandaan komt, waarom de houding er is en vooral waarom ik me er ook nog druk om kan maken. Maar goed het zal er wel bij horen en bij de details van de persoonlijkheid van Herbert, die me pas later zijn gaan opvallen. Uiteindelijk is het niet belangrijk, maar je realiseert je hoe klein een hokje van een Landrover soms kan zijn. Het zijn verschillen tussen ons die te klein lijken te zijn om te vernoemen en waarvan ik er vast ook wel een paar zal hebben.
Olivier en Sarah hebben vannacht wederom bezoek gehad van de politie. Elke keer als er wat gebeurd kloppen ze bij hun aan en niet bij ons. Dit keer waren ze erom 5 uur in de nacht en na veel aanhouden van Olivier hebben ze ons met rust gelaten. Veelal komen ze alleen voor paspoortcontrole en dan is het O.K. . Of het valt onder buitenlander pesten of gewoon routine controle weten we niet, maar 5 uur lijkt me geen gepaste tijd.
We moeten in een ander bad stappen want die van gisteren is bezet door vrouwen. Na een heerlijk bad stappen we weer in de auto en rijden we verder naar de volgende stopplaats, namelijk Yazd. Deze plaats moet de aardigste mensen herbergen in Iran volgens alle tips van onderweg en we zullen wel zien.
We stoppen onderweg voor een thee en een goed gesprek over onze gezinssituaties zijn geboren. Olivier heeft nogal het een en ander meegemaakt met zijn ouders en mijn verhalen vullen deze links en rechts wel aardig aan. Onder het genot van Thee en watermeloen zien we de ondergrondse waterkanalen van de regio. Toeterende chauffeurs zwaaien ons na en de route leid ons verder door prachtige hoogvlaktes, mooi weer, goed wegen en niet te vergeten landaanzichten naar Yazd.
Als we Yazd binnenrijden staan de straten blank, want er is blijkbaar een leiding gesprongen. De Paykan is ook weer aanwezig op de straten van Yazd en de twijfelachtige constructie ervan zien we onderweg. Een compleet opengereten Paykan is na een botsing omsingeld door agenten en de ambulance rijdt langzaam weg van de plaats van het ongeval. Waarschijnlijk is de Iraniër al wel overleden gezien de situatie.
In het centrum vinden we via wat omwegen een toeristoffice en komen we uit bij het Silk Road hotel. Dit hotel heeft een grote parkeerplaats en we mogen gratis gebruik maken van de parkeergelegenheid, douches en toiletten. Dat zijn nu nog eens mooie deals ! In het hotel vraag ik of ze een adres weten voor mijn camera om deze te repareren. Aangezien het donderdag is stopt alles rond 7 uur ’s avonds. De donderdag is de zaterdag naar onze maatstaven in Nederland. Als ik wat doorzeur mag ik direct komen en pak snel de auto naar de reparateur. Olivier gaat mee en als snel vinden we de locatie naar wat aanwijzingen van een groenteboer die me eerst de verkeerde kant op wou sturen. Na een telefoongesprek wijst hij ons de winkel aan, waar een kleine fijn-mechanicus aanwezig is. De winkel heeft wat lenzen en materialen voor camera’s bij zich. Het lijkt erop dat we bij een echt hobbyist terecht zijn gekomen en als ik de man goed observeer heb ik een goed gevoel bij deze zaak.
Erg belangrijk, want mijn Sony camera, die nog onder garantie is gaat los en het is geen apparaat die 10 euro kost. Ik ben er erg blij mee en voorzichtig. Helaas heeft het woestijnzand me toch te pakken en wordt het tijd voor een andere verpakking rond de camera. Eerst maar eens repareren en de man pakt een schroevendraaier, waarbij ik hem na een uitleg en zijn hand te hebben vastgepakt om eerst te vragen hoeveel het kost, begrijp dat het 5 euro gaat kosten om de camera te repareren.
De man begint met sleutelen nadat ik hem heb verzekerd dat de camera eerst weer goed moet werken. De man weet de schroefjes goed te vinden van het apparaat en de behuizing ligt er als nel af en alles wordt met een kwast goed schoongemaakt, helaas werkt het apparaat nog steeds niet na deze schoonmaakbeurt. Ik verzeker me ervan dat ik elke stap die de man doet, goed is of dat ik weet hoe het werkt.
Langzaam gaat de hele camera uit elkaar en komt er een naar gevoel over mee heen als ik de flatcables zie die hij uit elkaar trekt en de plakselstrips verwijdert. Ik weet dat een verkeerde rukbeweging de camera onbruikbaar maakt. Aan de andere kant denk ik dat hij de automatische zoomlens uit elkaar moet halen en schoon moet maken. Als antwoord gaat de man verder met het uit elkaar trekken van de camera en Olivier kijkt me zorgelijk aan.
Ik volg elke stap en op een moment maakt de moeilijk engels sprekende man de volgende zin. “Flatcable ….broken ” en hij kijkt me fronsend aan nadat hij een ruk aan een flatcable heeft gegeven. Ik denk dat hij bedoeld dat de sporen op de flatcable zijn gebroken en dat betekent nieuwe onderdelen en die tijd is er niet………
Als ik boos roep “Ohhh Shit, G…..V….D…..!!!” pakt de man een soldeerbout en trekt alles los…. Hij bedoelde dus niet dat het kapot was , maar dat hij het los wou halen. Zijn fronsende gezicht liet me bedenken dat hij bedoelde dat het kapot was. Gelukkig is dit niet het geval en er is nog leven in de camera……..
Mijn gezicht staat op onweer en Olivier schiet een paar mooie plaatjes van mijn controlerende blik en het volgen van deze reparatieshow. De man laat zich niet kennen en sleutels alles even later weer in elkaar en levert een prima werkende camera af. Alleen het zoom lipje is losgebroken van het chassis en dat is geen ramp want het werkt goed en degelijk en we maken de eerste foto’s weer. Na de man een man ongeveer 1,5 uur te hebben laten overwerken geef ik hem een tip van een euro…. Hard werken moet goed beloond worden met 20 % fooi. Lijkt me redelijk …..
De camera van Olivier wordt zaterdag onder handen genomen. Hij wil wat gerepareerd hebben en mag dan om 17.00 uur weer terug komen.
Na te zijn terug gereden nemen we een lekkere maaltijd (Curry schotel) in het restaurant van het Silk Road Hotel en nemen we het ervan met een grote “hubble bubble”. De waterpijp heeft de smaak van appels en smaakt werelds. Herbert en Sarah hebben de hele middag lopen babbelen in het restaurant en thee gedronken en we zijn net op tijd voor de maaltijd.
Deze dag heb ik gevuld met het maken van reisverhalen in de auto en tussen 11 en 2 uur maak ik deze af, zodat deze klaar zijn voor verzending naar Nederland.
Zo zie je maar weer…..aan het einde komt alles goed….!