2006-01-05: Iran: Een dag struinen door Kerman

Vandaag stap ik er rond 8-en uit en niemand is nog wakker en de zon is nog verborgen achter de huizen om het pleintje heen waar onze auto staat. Er lijken vooral veel Iranesen te zijn die overnachten in de guesthouse, waaronder dienstplichtige militairen en schoonmakers. De douche zit op slot en ik moet wachten tot 10 uur volgens de geleerden en ik neem plaats op een van de schamele plekken waar de zon doorbreekt om een boek te lezen. Even later komt de beheerder en neme me mee naar een potkacheltje, waar ik naast kan zitten en schuift me twee sinaasappels en een citroen toe die ik moet nemen van de man. Het is goed vertoeven in het kleine slaapkamertje achter de receptiebalie en ik wacht hier tot de anderen wakker zijn en dat de douche warm is. In de tussentijd heeft de man een paar kamers nagekeken en schuift me een paar gevonden Pakistaanse munten toe.

Als iedereen wakker lijkt te worden en de douche warm is, kruip ik eronder en een heerlijke warme douche is een feit, waar ik me weer even goed schoon kan maken. Het is zo warm en de huid weer zo schoon dat het bijna jeukt na de tijd, maar goed, aan de andere kant heet dat genieten.

Iedereen is nog aan het rommelen na mijn douche en ik besluit vast de stad in te gaan om de GPS winkel die gevonden hebben te bezoeken. Hier willen we een nieuwe Garmin kabel hebben voor onze GPS unit. Deze heeft vanaf europa al een plakband om zich heen om de kabel te bevestigen. Nu is alles afgeknapt en om de haverklap valt die uit, doordat de stroom wegvalt. Het apparaat vreet batterijen en het is irritant hoeveel we ermee bezig zijn. In de winkel zagen we Garmin apparatuur hangen en ik hoop dat ze wat kabels op voorraad hebben liggen. Vreemd genoeg allemaal, want ik had dit Amerikaanse product niet in Iran verwacht, maar goed, zo zie je maar weer. Onderweg zie ik ook nog wat Jerrycans die we nodig zijn om brandstof te smokkelen over de grens. Ik vraag de prijs en voor 1 euro per jerrycan denk ik wel dat we er wat nodig zijn.

Bij de optiekzaken onderweg vraag ik nog wat schoonmaakdoekjes voor de bril, die ik gratis meekrijg en al snel wandel ik langs traditionele restaurant, waar we gisteren waren. Hier zagen we een heuse sneeuwpop staan . In de GPS winkel stond een jonge gast naast mee, die vloeiend engels praat. Hij loopt een heel stuk mee en gelukkig is dit weer eens van de niet opdringerige en goed engels sprekende Iranese jonge mannen. We hebben een leuk gesprek en hij koopt voor me de schoenveters die te kort blijken te zijn achteraf. Een van de veters was geknapt naar 4 maanden trouwe dienst in de fijne Scapino schoenen.

Helaas heb ik nog geen geldwisselkantoor gevonden, maar dat komt zo meteen wel als we gezamenlijk de stad gaan verkennen. Kerman is niet te groot en alles is op loopafstand. Bij terugkomst zit iedereen in het zonnetje te ontbijten en voor mij ligt er ook een eitje klaar. Sarah zit ook al aan tafel en even later als alles is opgepakt beginnen we aan onze ronde door Kerman. We zien de bazaar, drinken wat thee en spreken met wat mensen links en rechts. Mijn maag is nog steeds van slag en vandaag kom ik tot de conclusie dat ik na 2 weken toch echt moet stoppen met alle lekkernijen, want het blijft een waterig geheel. De krampen werken ook n iet echt mee en ik voel dat ik wat teveel vraag mijn lichaam. Na alles te hebben bekeken komt het idee van de Hamam naar boven. Olivier en Herbert willen naar de Hamam en ik wil zeker ook mee. Lekker uitwaaien in een warme omgeving en vroeg naar bed. Dat lijkt me wel wat.

Bij terugkomst in de Omid Inn, blijft Sarah achter in de kamer die we genomen hebben voor de nacht en pakken wij de taxi naar de Hamam. Een lange weg volgt van zoeken naar een Hamam, want 3 van de Hamam’s worden verbouwd en we lopen van de ene naar de andere straat. Na een uur lopen geef ik het op en loop via de straatjes terug naar Omid Inn, waar ik Sarah tref. Ze heeft de deur op slot gedaan, want ze werd lastig gevallen door de Iranese mannen in de Omid Inn. Ze stonden tot drie maal toe bijna binnen. Achtervolgen haar naar de wc en zijn gewoon lastig. Daarom heeft ze de deur afgesloten en is het licht uit. Het blijft irritant die houding van de islamitische mannen uit de Iranese cultuur.

Ik pak de computer en werk de verhalen uit op de computer. Als de andere twee terug komen van de Hamam, blijkt het dat ze een warme douche hebben gevonden en daar blijft het bij. Ze zijn echter tevreden met het resultaat dus is er geen probleem. Sarah gaat met hen mee naar het restaurant. Mijn maag is onrustig, ik ben moe en wil de verhalen afhebben, zodat ik ze vanavond kan up-loaden naar Nederland. Ik ga daarom niet mee en blijf in de Omid Inn tot een uur of 9. Verderop zit een internetcafé waar ik tot de ontdekking kom, dat ik maar 38 mail heb, waarvan veel reacties op de kerstkaart en ik begin aan het wegwerken van mijn mailantwoorden. De personen die ik graag wil tegenkomen zijn niet op MSN en ik zal moeten wachten tot de volgende keer. Het is een goed internetcafé dit keer en zelfs open tot 11 uur. Helaas wordt ik er om half 11 uitgezet, omdat de verbinding verbroken gaat worden. Ik krijg dus niet de kans om de bestanden waar ik in eerste instantie voor kwam, te uploaden naar Nederland. Morgen weer een dag.

Als ik terug kom is iedereen weer thuis en worden de foto’s van Olivier bekeken. Ik kijk nog snel met de jongens naar de foto’s van tweede kerstdag die ik net gedownload heb en we zien veelal brakke koppen van onze vrienden, die net zoals ons aan de waterpijp lurken in de Tapasbar aan de Golstraat. Het is vreemd hoe veel details we eigenlijk weten van het leven thuis, maar zo zie je maar weer hoe handig de digitale snelweg is. Ondanks onze verre reis, weten we hoe het er thuis voor staat en hoe het in grote lijnen gaat met iedereen. Van sommigen iets meer als van een ander, maar voldoende om te weten dat ik graag weer thuis kom in Deventer na deze reis. Ook al zal dat een thuisbasis zijn voor vele andere reizen van wat kortere duur.

Sarah doet al snel de ogen dicht als we nog bezig zijn. Ze heeft veel slaap nodig, maar laat nu ook merken dat wij moeten gaan slapen, zei het in mimiek. Voordat we het weten liggen ze theatraal met haar ooglappen in haar bed en om niets te forceren gaan we ook naar bed. Het doet me op zich niets, maar ik kan zo moeilijk tegen dit soort typische situaties. Ik krijg altijd de drang om een rotopmerking te plaatsen. Het verschil tussen een man en een vrouw waarschijnlijk. Een gezamenlijke reis heeft nu soms ook wat nadelen en vandaag is dat de jongens wat langer op zijn om de foto’s en filmpjes te bekijken. Om een uur of 11 gaan we slapen met het kleine stoofkacheltje aan die werkt op petroleum.