2006-01-17: Pakistan: Oeps, de karate kip slaat weer toe

Vandaag is een slechte dag voor me. Gisteren na een topdag wordt ik bijtijds wakker en beginnen we met de reparatie van de auto en ik werk wat kleine zaken weg. Ik neem de vuile was mee voor een grondige wasbeurt. Dit keer zijn de kussenslopen en de extra hoes voor in de slaapzak ook wel een keer aan de beurt en een flinke dosis was is het resultaat tezamen met de broeken en het ondergoed. De man heeft een vaste prijslijst en als ik het nareken kom ik op 370 Roepie uit, wat omgerekend ongeveer 5 euro is. Voor ruim twee wasbeurten lijkt het niet teveel en ik laat de was achter. Ik loop eerst weer het hotel in, want Herbert is aan het wachten denk ik, maar de deur is al dicht. Verderop in de straat haal ik nog wat boodschappen en ik vul het water aan.

Olivier en ik rijden later naar het postkantoor. Voor de derde maal gaan we proberen het pakketje naar Nederland te sturen. De eerste berichten zijn dat het relatief goedkoop is en de gastheer van gisteren was niet alleen karate man , maar ook werkzaam als manager bij het postkantoor. Altijd handig, maar hij vertelde vooral dat het geen probleem was om wat te versturen vanuit Pakistan. Bij het postkantoor aangekomen zitten voor het kantoor 3 mannetjes. Ze wuiven naar ons en vragen naar hen toe te komen, maar we willen eerst informatie en dat gaan we aan de balie doen en lopen door. Er is geen tijd te verliezen, want het kan maar weer zo een paar uur duren. Als we gewogen hebben en wederom de tarieven voor post per vliegtuig hebben afgewezen krijgen we de tarieven voor post per boot en dat scheelt aanzienlijk. We betalen 575 roepie (8 euro) voor het eerste kilo en daarna 75 per kilo (1 euro) extra. We zijn uiteindelijk met 6 kg en ruim 1000 roepie klaar en dat is een heel verschil met Iran. Waarschijnlijk is het ruim een derde tot de helft goedkoper. Nu alleen nog hopen dat het pakketje over komt en kijken of de post hier betrouwbaar is in dit land. Er kan van alles gebeuren.

Het leuke van post uit Pakistan is dat je eerst je post moet overpakken in zakken, wat we natuurlijk in eerste instantie van tafel veegden, want we hebben niets voor niets van die mooie dozen gekocht en het past er nog in ook. De zakken zijn een soort kussenslopen en als het pakketje erin zit wordt het dichtgenaaid met naald en garen en wordt het pakketje gezegeld met wax en een stempel erop. Dit kost 40 Roepie per doosje. Op de grote witte doos komt TO en FROM te staan met de adressen en ik denk dat het erg leuk wordt voor Axel om een keer zo’n doos te ontvangen. Nadat de papieren zijn ingevuld worden ook deze aan het pakket genaaid en kan de geldtransactie afgehandeld worden aan de balie. Het pakket wordt gewogen en verrekend en op het bonnetje wordt een sticker geplakt, die ook op de doos zit, gelijkwaardig aan Nederland.

Herbert begint al aan de auto en is een paar uur bezig en ik help hem even later mee als ik terug ben. Ik ben vooruit gelopen en heb weer even wat geld gepind wat geen probleem was. We moeten er weer een week mee vooruit kunnen. Het staat weer helemaal vol met mensen en ze rochelen weer lekker van zich af, een gebruikelijk tafereel inmiddels. Herbert heeft de nieuwe unit voor de koppelingsvloeistof nieuw bij zich, want deze hadden we meegenomen en ik koop in de tussentijd even wat ontbijt en wat remvloeistof, aangezien het busje leeg is. Op straat ontmoet ik 2 mannen die me even wegbrengen. Ze spreken goed engels en laten me zien waar ik de vloeistof kan kopen en voor 1,5 euro aan roepies is een vol busje weer de mijne.

Ik ben net op tijd terug en we ruimen de auto verder op en zijn klaar rond half 3 als ook de Zwitsers terug komen tegelijkertijd met de gastheer en zijn vrienden. Sarah is met een van de meiden van gisteravond naar de kleermaker geweest en Olivier heeft een bull bar opzijn auto gezet om kleine dieren en mensen van de auto te weren, een noodzakelijk goed in landen als India en Pakistan blijkbaar. Op de landrover hebben we een paar Jerrycans Diesel en als het moet houdt de grote metalen bumper welafstand tussen ons en weerloze mensen en dieren. Vooralsnog hoop ik maar dat we niets raken, maar je weet maar nooit en het kan gebeuren in de landen waar de mensen wat anders reageren als wij gewend zijn. Voor een 30 a 40 euro wordt er hier een bull bar gemonteerd en met de hulp van de gastheer van gisteren is er een garage gevonden die dit even gefikst heeft.

Olivier blijft achter, want hij is onwel evenals ik. Ik ga wel mee, maar voel opkomende maagkrampen en gekkigheid aankomen. We rijden gezamenlijk naar een meer die ongeveer 10 kilometer verderop ligt. Het meer is kunstmatig aangelegd en moet wat vertier brengen voor de locals. De setting is leuk, maar is voor ons niet meer als een leuke wandeling. Voor mij is deze echter wat minder, want ik loop met iedereen mee bergopwaarts als ik een klein scheetje moet laten en ik roep “OEPS”. Iedereen kijkt me verbaasd aan en Herbert lijkt de boodschap te begrijpen als ik wegloop. Oeps betekent foute boel. De kreet is gelanceerd door Bas Mentink, een kameraad uit Schalkhaar, die het in 1998 tijdens de vakantie in Bulgarije gepresteerd heeft om onder de douche een hele douche wand te voorzien van “OEPS”. Sindsdien heeft oeps een hele andere betekenis en moet ik helaas bekennen dat ik nu een klein “oepsje” in mijn broek heb.

Het is gelukkig niet meer als wat vocht, maar ik heb hard gerend naar het naastliggende hotel en natuurlijk was daar geen toiletpapier en zelf geen doekjes en ben ik met de hardkarntonnen resten van een papieren doos naar het volgende gebouw gerend, waar ik al rustende op een oude bouwvallige toiletpot mijn anale wateren heb gedeponeerd. Alweer diaree, letterlijk “shit” !!!

Als ik terugloop weet ik dat er wat water is weggelopen en ik weet dat het een klein bruin plekje heeft opgeleverd. Het is niet veel, maar “oeps” was net genoeg om mijn witte net gerepareerde broek te ontsieren met een bruin randje. Precies op de plek waar de kleermaker zijn naald door de stof heeft gehaald wordt nu het stiksel getest op duurzaamheid en ik weet niet of de gastheer en zijn vrienden het ziet als ze me voor laten gaan om een brug op te klimmen.

Na een wandeling door de koude en winderige vallei met water, nemen we een kleine pauze in het restaurant en wordt me brood met ei voorgeschoteld en een thee met melk…! Natuurlijk weer thee met melk en ik had nog zo gevraagd om thee zonder melk vanwege mijn gesteldheid. Als ik ze vertel over mijn maag en diaree klachten lachen ze hartelijk, maar ze snappen mijn steekopmerkingen niet als ik wat terugkoppel naar het eten van gisteren. Ik wil ze ook niet beledigen, maar ik vrees dat de gevierde kip van gisteren even flink heeft teruggeslagen vandaag. Ik ga nogmaals naar het toilet voordat we terugrijden en als ik bij het hotel de Landrover willaten zien, moet ik hardlopend het toilet op de hotelkamer opzoeken om op tijd te zijn. Ik voel me niet fris en neem afscheid van de mensen. Het was fijn allemaal, maar ik duik mijn nest in.

Olivier is nog niet opgeknapt en heeft ’s avonds 38,5 graden op de temperatuur meter. Ik kom niet verder als een verhoging tot 37,7 graden op de schaal van Celsius en heb ik een onrustige nacht met een nieuwe kamer waar ik om de 2 uur mijn plaatsje inmiddels blindelings weet te vinden.

Herbert vermaakt zich met de laptop en gelukkig zijn er films op de tv die we begrijpen.