2006-02-20:
Pakistan: Camera straat in hartje Lahore
Lahore was meteen een interessante stad realiseerde
ik me gisteren toe we laat de stad in kwamen rijden. Overal verlichte objecten
en veel straten om doorheen te rijden voordat je op de juiste plek bent. Het
is een andere stad, die niet gelijk is aan de andere steden van Pakistan. Islamabad
is minstens zo modern en duurder, maar heeft waarschijnlijk niet het verleden
Lahore. Rawalpindi hebben we niet gezien en daar kan ik dan niet over oordelen
en de andere steden komen naar voren als oude, stoffige, zanderige steden met
traditionele Pakistaner met hun charmes en rijkdom.
Lahore is de eerste moderne stad weer sinds weken en de vrouwen zijn toegankelijker en er zijn meer Engelssprekende mensen nog. Op de hoe staat een Swaharma boer en gisteren werden we al verrast met een live optreden van wat Qwali mensen die optraden in het backpackershotel.
Vandaag staan we op in het middenterrein na wakker te worden gemaakt door een kalende grote man, die goed Engels spreekt. Blijkbaar heeft de bewaker en de man van gisteren die ons hielp een verkeerde plek aangewezen, want we moeten de auto verzetten. Na wakker te zijn geworden gedurende een paar minuten in het verse en al warme zonnetje stap ik er langzaam eens uit om de auto te verplaatsen, terwijl Herbert geestelijk en fysiek nog moet ontwaken uit zijn nachtgebedje.
De man kwam eerst wat onvriendelijk over en ik was niet van plan te haasten wat iets opleverde, wat te klein is voor het woord confrontatie. Na het verplaatsen kwamen rond 10.00 uur de andere werklui naar de binnen plaats en wordt de omgeving van oude auto’s verandert in een werkplaats van plaatwerkers, spuiters, bekleders. Af en toe loopt er een jongen van ronde de 14 rond om overal thee te bezorgen en nog jongere kinderen helpen de ouderen mee met kleine klusjes. Enigszins onverzorgd en niet wetend van zich af kijkend, worden we aangestaard als we de tent uit zijn. De oudere hulp van de bekleder naast ons vind het allemaal machtig interessant en ze komen ook stuk voor stuk een praatje maken.
Als we gedoucht hebben bij de hostel naast ons en weer fris in guitig door de stad heen banjeren, heeft Herbert het plan eindelijk opgevat om de digitale spiegelreflex camera te kopen. Hij zit te spelen met een Nikkon D70 of D50 en weet wat van andere camera’s. Op de weg naar camera street in het centrum lopen we langs de Mac Donalds en wat andere objecten, die compleet zijn afgebrand door de cartoonrellen van een aantal dagen terug. Dus ondanks dat Lahore overkomt als een compleet andere stad zijn hier dezelfde zaken voorgekomen als in Pechawar en waarschijnlijk Islamabad.
Via de Moslim Commercial bank lopen we door de hospital street. Een straat vol ziekenhuizen en bij mij komen de resultaten van het ijsje van gisteren naar voren. De maag begint te werken en ik duik het ziekenhuis in om me te haasten. Vanzelfsprekend kan ik de teksten op de deur niet lezen en bij terugkomst naar buiten zie ik ook dat ik op de dames wc zat, waarna de vrouw me verschrikt aankijkt en ik maar snel doorloop om geen gekkigheid op mijn nek te krijgen.
Voordat ik buiten sta, wordt ik aangeschoten door een joviale man gestoken in moderne kleding en wat speels met zijn baardharen is geweest, wat ik natuurlijk erg kan waarderen als volleerd Sufi. Hij is een journalist en stelt me wat vragen en vertelt over zijn boekwerk, die met name gericht is op ziekenhuizen. Waarom hij ons en de landrover in dit boekwerk wil plaatsen naast enkele hoogleraren en ministers, die hier ook zijn geweest weet ik niet, maar ik hoor niets meer van hem na weg te zijn gelopen, wat mij zegt dat het ronduit weer eens lulkoek was.
In camera street vinden we tientallen camera’s om ons heen en ik merk dat Herbert al de nodige voorbereidingen heeft gehad op deze dag en voldoende weet van een aantal camera’s, ook al zijn de details nog niet helemaal duidelijk. Na 3 winkels komen we bij een kleine winkel van 3 bij 3, waar 4 mannen camera’s repareren en hier kunnen we alle vragen neerleggen die we hebben op camera gebied. Het is een man met een oorkonde aan de muur en die 3 jonge gasten voor hem heeft laten werken. Hij koopt alles in en gegarandeerd tevens de laagste prijs, wat we dan wel even gaan onderzoeken later. Iedereen kent deze jonge reparateur en verkoper en aan zijn vaste lasten zal het niet liggen.
Het is vooral een prettig gesprek en ook ik kom aan mijn trekken. Tijdens het onderzoeken en het vasthouden van de Canon EOS 350D en de Nikkon D50/70(S), vertel ik mijn verhaal over de Sony camera en de vlekken die ik als resultaat heb opmijn digitale foto’s. De man kan het laten schoonmaken en dezelfde reparatie begint weer. Ook wordt nu de gebroken in en uitzoom knop van de vorige keer hersteld, maar ik hou wel 2 beschadigingen over in het plastic van de display. Ik controleer alles goed en aan het einde kan ik weer zonder problemen foto’s maken zonder vlekken.
Ook vind ik eindelijk mijn externe lader, maar vreemd genoeg kan ik van de 3 nieuwe die er liggen geen passende vinden, die tijdens het schudden van de landrover de batterij op zijn plaats houdt om op te laden en ik neem genoegen met een gebruikt exemplaar die hier wel in voorziet. Tevens heb ik eindelijk mijn schoonmaakset te pakken om de lens goed schoon te houden en voor mij is de dag al geslaagd als we weglopen na 2 uur uit de winkel.
Herbert heeft alles bekeken en afgewogen en druk hem op het hart dat hij even voor zich zelf op papier moet zetten en dan de prijzen moet vergelijken. Met deze producten wordt de prijs altijd weer hoger en verandert en een goed prijsvergelijk begint met een goede voorbereiding. We lopen langs 10 winkels en dan geef ik het op en scheiden onze wegen voor de rest van de middag om de stad wat te verkennen, terwijl Herbert verder gaat met prijzen zoeken.
Bij de provincial hall staat het vol met militairen, die de straat in de gaten houden en overal zie je sporen bij westerse maatschappijen die of zijn afgebrand of kapot geslagen. Er wordt alweer druk gewerkt om alles op te ruimen en het is een bijzonder straatbeeld. Bij de Mac Donalds zagen we al eerder de groep mannen die zat te wachten tot er weer een zak gruis en verbrande resten van de Mac Donalds op straat werd gedonderd. De zak wordt op de kop gehouden en iedereen graait op zoek naar metaal en koper om wat extra roepies te krijgen. We hebben wat plaatjes gemaakt, maar het was eigenlijk te gek voor woorden.
Na een lange wandeling door de stad en genoten te hebben van een van de eerste zomerzonnetjes, merk ik dat ik mijn hoofd niet eens verbrand heb. Dat gaat dus goed en na een coca colaatje bij mijn vrienden van de hoek loop ik weer naar de auto, waar een minuut later Herbert ook aan komt lopen.
Herbert heeft een goed prijsvergelijk nu en komt op een bedrag van rond de 900 euro bij de jonge man die ook mijn camera heeft nagelopen voor 500 roepie (7 euro) en ik realiseer me nu dat dit eigenlijk een te fors bedrag is voor Pakistaanse begrippen, maar de camera doet het goed en ik heb er vrede mee. De externe lader had ik nog niet meegenomen en die neemt Herbert morgen mee als hij de camera gaat kopen. We hadden niet genoeg geld bij ons en aanvankelijk zou ik deze mee nemen voor 1650 roepie (23,50 euro), maar als Herbert de camera koopt wil ik deze voor 1500 roepie (20,00 euro). Hij maakt winst genoeg en er wordt fors ingekocht, dus dan kan hij nog wel wat doen met de prijs. Herbert gaat morgen de camera kopen en ik ben stilletjes benieuwd hoe lang hem dat alsnog gaat duren.
In de avond eten we weer Swaharma en zijn we te gast in het backpackershotel, waar ik internet op duik om de mail weg te werken en voldaan ga ik slapen in het midden van het “bedrijventerrein” waar we te gast zijn voor een schamele 20 roepie per dag (0,28 cent).