2006-02-21: Pakistan: Een Canon EOS 350 en eindelijk een GPS kabel !

Vandaag wordt inkoopdag en gaan we veel geld uitgeven. Herbert voor zijn nieuwe camera en ik ga eindelijk het lang verwachte GPS snoertje kopen bij East West Infinity en ga op toer door Lahore met de bus.

Herbert zal de Canon EOS 350D halen. Voor zover ik het kan zien, vind hij deze iets compacter en zijn de reviews van de camera en vooral lenzen beter dan van de Nikkon. Aangezien het toch een forse investering is denk ik dat hij hier goed aan doet. Herbert is de hele dag weg en van de auto komt niets terecht, deze heeft onderhoud nodig en dat gaat wel een dagje kosten denk ik, maar we zullen wel zien. Herbert krijgt vanzelf haast als hij Margreet straks op tijd wil zien in Nepal volgende week.

Ik pak de bus naar een paar kilometer verderop. Hier zit een militair stadion en er vliegen zwermen roofvogels boven het stadion. In de tribune zitten kantoren verwerkt en in een klein kantoortje zit een oud mannetje met vieze tanden die me helpt als ik binnen kom zeilen. Ik leg hem het verhaal uit en zeg hem dat we al vanaf Bulgarije reizen met een kapotte kabel. De voedings connector is geknapt en professorisch met tape hebben we de unit gerepareerd.

Helaas valt nu elke keer de spanning weg en gaat de GPS unit uit, zodat ik later met de hand weer de track moet gaan bijwerken. Ondanks dat ik dat niet erg vind om bij te werken met de laptop, is het toch altijd een klusje als het misgaat. Ik had Herbert gevraagd om wat zaken op te pakken aan het begin van de reis, maar die interesseert het allemaal niets. De hele website, de verhalen, het olieverbruik, de dieselverbruik, de voorbereidingen en het updaten van het geheel doet hij niets aan en zal ook nooit proactief wat zaken naar zich toe trekken. Ik had al duizend keer verschrikkelijk boos kunnen worden hierom, maar dat heeft geen zin. Ik laat hem dan gewoon de autoklussen regelen en vieze handen krijgen, ondanks dat ik me meer dan genoeg bezig hou met algemeen onderhoud van de landrover en meehelp met pech onderweg. Om te voorkomen dat ik vaker van dit soort reparaties moet uitvoeren aan de afgelegde track, koop ik nu een extra kabel en het zou een opluchting zijn als de beste man er een had.

Er wordt zoals een goed elektricien van de kast een oud doosje gepakt met lossen kabeltjes die in een wirwar verstrengeld zijn. Hij loopt ze een voor een na en ik concludeer dat de kabel er niet is en baal als een stekker. Als hij belt met het hoofdkantoor in Islamabad, die we zelf niet konden vinden en blijkbaar alles op voorraad heeft, pakt de man toch een van de kabels en warempel. Het is een andere uitvoering, waarbij het moment van de aansluiting verlaagd is. IK bedoel het is een lage connector, waardoor je geen kracht op de top uit kan voeren en de connector makkelijk zou kunnen knappen. Ik ben erg tevreden met de vondst en zeur nog wat om sponsering van de dure kabel, maar ik mag hem meenemen voor 1800 roepies (25 euro) i.p.v. 2400 en dat is het finale bod en ik neem er maar vrede mee.

Op de terugweg naar buiten speel ik de domme toerist en maak foto’s van de roofvogels boven het stadion. Binnen 1 minuut moet ik bij de militaire verantwoordelijke komen en ik ga flink tekeer. Het is een kat en muis spel en dit keer moet ik me melden bij de 2 mannen in het kantoor in de tribune. Ik storm naar binnen en zeg dat ze niet zo moeilijk moeten doen en dat ik nu weer ga en zonder dat de mannen 1 woord hebben gezegd vertrek ik weer, stiekem lachend, maar luid joelend en schijnvloekend langs de militaire bewakers, die nu denken dat ik een reprimande heb gehad, maar niets is minder waar. Je zou kunnen denken dat mijn houding tegen wetsdienaars een beetje verandert is, maar dat is niet zo. Het is een compleet andere orde van wetsdienaars als we gewend zijn in ons kikkerlandje. Vandaag was ik de kat en de bewakers de muizen.

Na een lange zoektocht door de bazaar vind ik eindelijk mijn lang gekoesterd GPS houder voor op het dashboard. Een onopvallende stoel, waarop staat “bumpy ride” maakt plaats voor de GPS unit. Het was een lange zoektocht langs vele winkels , maar uiteindelijk toch gevonden. Ik kwam hierdoor ook langs een winkel met camerabewaking en terwijl ik de producten aan het langs lopen was kwam ik in gesprek met de verkopers. Ze waren eigenaar van een klein camera security bedrijf en hadden de nodige mensen in dienst. Ik vertelde ze wat ik deed bij Honeywell en hadden wat gelijkwaardige camera’s liggen als de exemplaren die we daar verkochten. Ik krijg al snel een baan aangeboden en ik wordt gevraagd of ik niet een maandje kan blijven, wat ik ongetwijfeld had gedaan als ik alleen op reis was zonder toekomstplannen. Als ik aan het polsen ben wat de verdiensten zouden zijn, laten ze me een offerte zien. 1 A4 tje met hierop een de prijzen voor 20 Panasonic camera’s, inclusief aanleg van 7.000 feet kabel (350 m per camera en voor 10 roepie per feet) en kwam uit op een bedrag van 5.350 euro (277 euro per camera inclusief aanleg) en een verdeling van 80 % materiaal en 20 % arbeid. Een leuke rekensom voor de collega’s in Apeldoorn. Ik heb nog een rekensheetje achter gelaten met wat de verhoudingen waren voor de geoffreerde prijzen van afgelopen 2 jaar en er zit een klein verschil in, ook al moet ik zeggen dat dat ook heel wat hoogwaardigere systemen zijn. Hier wordt gewerkt met een timelapse recorder waarop 20 camera’s aangesloten zijn en het bedrag is inclusief 160 videobanden, waar we bij Honeywell werken met compleet digitale systemen en duurdere video servers en andere apparatuur.

In deze klus van een paar dagen zou er een loonbestanddeel zitten van 1000 euro en er grof gezegd van uitgaande dat hiervan de helft zou over blijven voor mij in pak hem beet 1 week, zouden de verdiensten nog niet eens zo heel slecht zijn hier. Het valt me niet tegen. Het bedrijf werkt nu voor een grote jongen en ze willen me er wel plaatsen voor een paar weken en lachend moet ik het aanbod naast me neer leggen. Je maakt wat mee. Het verkopen en rekenen zit er nog steeds in, das duidelijk.

Als ik weg loop mag ik me weer op het toilet etaleren en ik wordt verwezen naar de dichtstbijzijnde moskee, waar het gebed staat te beginnen. Op de tweede verdieping van de moskee staan hokjes van half hoog en als je staat, zie je de rij groeien terwijl jezelf ongemakkelijk een zithouding probeert te vinden in de sterk naar ontlasting ruikende open hokken naast de gebedsruimte. De rij is flink gegroeid en ik ben blij als ik mijn weg weer kan vervolgen.

Bij de Landrover weer aangekomen neem ik voorin plaats om alles te testen en monteren, als er al snel een Duitse jongen aan komt lopen. Hij hoorde over ons en kwam een babbeltje maken. De vriendelijke Duitser is nu twee weken hier en daarna gaat hij met zijn opleiding 2 weken op studiereis naar the Northern Areas en daar kan ik natuurlijk wel wat over vertellen. Het is een geanimeerd gesprek en even later komt de trotse bezitter van een Canon EOS 350D binnen lopen. Hij vertelt over alle extra accessoires die hij heeft en maakt de eerste foto’s. De set is compleet met extra lens, beschermingslenzen, een onopvallende tas en een 1 Gb memory stick voor het schamele bedrag van ik geloof 930 euro. Een bijster goeie inkoop voor zover ik het nu kan overzien en ik denk dat hij heel wat geld heeft bespaard. Nu hoop ik voor hem dat hij wat foto’s leert maken met het apparaat.

Inmiddels zijn de berichten al binnengekomen dat de Zwitsers nog in Lahore waren een paar dagen terug en dat we ze net mislopen. Ze hebben de Nothern Areas over moeten slaan en terug moeten rijden na een kapotte vering en wat andere zaken die aan de bus zijn kapot gegaan na de een stuk van de slecht KKH te hebben gereden. Hierna zijn naar Pechawar gereden, wat een nog slechtere weg was, weten we zelf inmiddels. Na genoten te hebben van de oude steden en de auto te hebben gerepareerd zijn ze naar India gereden zonder de door Olivier gehoopte reis door The Nothern Areas en ik baal voor hem dat het ze niet gelukt is. Olivier was erg hoopvol en sprak zich daar ook zo over uit, maar helaas was de bus niet stevig genoeg voor deze wegen en moeten we concluderen dat het een goed keuze was om uit elkaar te gaan in Islamabad.

We gaan de avond naar het backpackershostel om daar met een Iranees vrouwtje en de Duitser te spreken. Malik, de eigenaar komt er ook bij en spreekt zich ronduit uit over het handlezen wat hij blijkbaar kan. Ook bij Herbert spreekt hij zich over een aantal zaken uit, waar hij blijkbaar even flink over na moet denken. Aangezien Malik helemaal in zijn eigen verhaal opgaat en iedereen aandachtig luistert, negeert hij soms gewoon mensen met vragen. Of hij ze niet hoort of niet wil horen weet ik niet , maar bij een vraag negeert hij me compleet en voor mij is de avond bijna ten einde, want dat werkt voor mij niet. Na een half uurtje stappen we op en nemen afscheid van de gasten om ons heen en druipen we af naar onze robuuste landrover.

It is good to be a Landrover owner !