We starten de auto en geven de man nog een fikse fooi. De bewaker loopt mank rond en heeft geen geld om naar het ziekenhuis te gaan blijkbaar. Na 20 roepie te hebben afgesproken, zeurden wat lokale middenstanders om meergeld voor de man, maar afspraak is afspraak. Uiteindelijk geven we de man 100 i.p.v. de resterende 40 Roepie en de man begint hartelijk te lachen.

Er is dagelijks een ceremonie aan de grens en die willen we zien. We vertrekken niet te vroeg om maximaal de tijd te benutten, maar ook niet te laat om het niette missen. Als we de weg naar de grens zoeken duurt het even en bij een tank stoppen we om de Landrover af te tanken. Als we weer wollen starten gaat het mis. De zekering is doorgebrand van de startmotor. Alles nakijkende lijkt door de warmte er teveel stroom getrokken te worden. Als alles koud is, is er niets aan de hand. Na een uur omleidingen fabriceren en nieuwe zekeringen plaatsen, doet alles het weer als we zonder zekering starten en Herbert vraagt zich natuurlijk af of deze er wel tussenhoort.

We zijn wel te laat en ik wil de afweging maken om een hotel te zoeken met zwembad. Het is warm en wil graag de ceremonie zien. Herbert heeft zich al uitgesproken dat hij Margreet van het vliegveld wil halen. Herbert zal dit niet snel doen en dit is een van de (weinige) momenten dat ik hem kan betrappen op charmante of creatieve manieren om zijn vriendin te verrassen en wil hem graag helpen daar op tijd te zijn in Nepal. zij het dat ik niet in het donker wil rijden op voorhand. We hebben 5 dagen voor de reis staan en moeten kijken er in 3 dagen te komen. Wat er gewijzigd is weet ik niet, maar de datum is 2 dagen vervroegd in een keer. Het zal wel en we rijden maar door naar de grens. Ik bedenk me vertwijfeld dat de ceremonie misgelopen wordt, maar dan haal ik dat wel weer in met andere dingen later in de reis. Nu eerst maar zo snel mogelijk naar de grens en Herbert is nogal resoluut, dus het is belangrijk voor hem.

Wonder boven wonder komen we 5 minuten voor de aanvang van de ceremonie aan. Een geluk bij een ongeluk zou je kunnen zeggen en snel parkeren we de auto. Ik neem mijn lege batterij mee en ik kan niet de hele ceremonie filmen, maar dat maakt niet uit. We hebben de indrukken opgeslagen in de bolle knar en voldoende foto’s.

DE ceremonie is een resterend overblijfsel van de oorlogen en afscheiding tussen Pakistan en India. Aan beide zeiden wordt hetzelfde stukje voor gedragen. Het nieuwe complex met poorten, vlaggen en tribunes zitten redelijk vol en er wordt met veel aandacht gekeken naar de show. Grote mannen van meer als 2 meter paraderen met grote stappen en flink gejoel naar het hek, naar de vlaggenmast, gooien met touwen en schreeuwen het andere land toe om indruk te maken. Tussendoor loopt een oud mannetje met een paar tanden over en een grote Pakistaanse vlag om de boel op te stoken en later komt de Pakistaanse Robbie Reimert om op Eaglesachtige wijze verkleed als Pakistaanse voetbalsupporter de menigte op voorhand van het land te krijgen. “Pakistan, Sindabad (lang Leve Pakistan)” wordt er geroepen en met brede armzwaaien wordt de richting van het geluid aangewezen. Grappig genoeg gaan beide landen hierin helemaal op. Het is bijzonder en een leuke traditie en na afloop komt er weinig uit de lange arrogante agenten die de poort openen en vlag neerstrijken tijdens de ceremonie. Ze zijn verkleed in zwarte pakken met grote (50 cm) lange waaiers op de kop en in een ingestudeerd stukje paraderen ze onder klappend geluid naar de grens.

Na een colaatje zoeken we onze slaapplaats en begin ik weer aan de verhalen. Ik heb een 43 tal weken niets gedaan en nu ga ik tijdens de vliegende reis naar Nepal in de avonduren flink aan de bak om alles weer bij te werken. Pakistan is over en was bijzonder. Hier kan alles en ik zal er lang aan terug denken. Nu is het weer even tijd om te werken. Verslagen maken en kilometers afleggen.

Nepal, here we come!