2006-02-25: India: Welkom in India. Het land van de tulbanden

De grensovergang gaat soepel. Om 09.30 uur kunnen we naar de customs. De papieren worden in een kwartier ingevuld en de stempels worden gezegd. Grappig is dat als alles klaar is de beambte gebruik maakt van zijn machtpositie om geld te wisselen tegen voor hem voordelige koersen. Hij vraagt eerst hoeveel geld je hebt om in te voeren en daarna met de papieren in je hand vraagt hij het bij het hem te wisselen. Als dat dan niet lukt moet hij de auto nog controleren, maar blijkbaar zijn wij te doordringend, want hij zegt het is goed, ga maar. Ik vertrouw jullie.

Op het moment dat we officieel Pakistan uitzijn gaan we dan nog even het laatste geld op maken in Pakistan tot verbijstering van de beambte die ons maant naar de grens te rijden en India binnen te gaan. We gaan eerst nog een boek kopen en ik haal nog een doos water. Bij de boekenwinkel vinden we de kopie van de Zwitsers. Ze heb ben deze 6 dagen geleden ingewisseld en lopen lekker de spot te drijven met de verkoper terwijl hij vraagt of we nog wat willen verkopen aan hem. Helaas zijn er geen nieuwe India en Nepal gidsen van Lonely Planet en wisselen we de laatste roepies om naar Indiase roepies van het resterende privé geld van Herbert. Ook koopt hij nog het boek “vang me als ik val” wat net gekocht is van een andere Nederlandse reiziger.

Grappig is dat we de kopie van de Middle East gids van de Zwitsers tegen komen. We zitten ze op het spoor blijkbaar. Herbert kreeg ook een bericht dat het wat minder met ze gaat. Sarah ligt in Delhi op een bloedonderzoek te wachten en de laatste twee weken zijn daardoor misschien ook wat slechter verlopen voor hun na alle pech daarvoor met de auto. Het kan dus ook anders realiseren we ons.

Wat dat betreft gaat het ons allemaal goed af. De voorbereidingen zijn goed, we krijgen vlot de visa, niet meer als af en toe een maagkramp en ik moet het nu allemaal flink snel gaan afkloppen. Ik hoop voor hen dat het de aankomende maanden weer wat beter gaat en dat de reis verder gaat zoals we dat graag willen.

• Als we de auto instappen worden we nog twee keer gecontroleerd in Pakistan nog en gaat het hek open zonder moeite.

• Aan de Indiase zijde kunnen we wat foto’s maken als we het vragen. We moeten ons eerste melden bij een beambte direct naast de grens aan de linkerzijde die onze namen noteert in een groot boek.

• Verderop bij customs parkeren we de auto op het linkerterrein achter het customs gebouw. Binnen is een loket waar je een formulier moet invullen en de eerste keer dat ik te geautomatiseerd denk voor een Indiër is een feit. Ik reik beide paspoorten aan en de man denkt blijkbaar dat ze allebei van mij zijn, zelfs als we er nog een keer na vragen. Als alles klaar is ziet hij Herbert en begint hij schampachtig te foeteren en zegt hij dat ik een probleem heb zo bij het volgende loket, waarna Herbert zich ook laat inschrijven en het hele gedoe weer opnieuw begint.

• Ik ga vast verder naar het andere loket, waar we wederom een nieuw formulier moeten invullen als blijkt dat de auto op naam staat van Herbert. Ik vind het best en parkeer de auto wel vast goed en poetst de chassis en motor nummers een beetje op zodat deze zichtbaar zijn. De beambte geeft aan dat het tijd zal kosten. Aan het loket staan twee mannen die je allerlei papieren in laten vullen, die weer door een andere man moeten worden gecontroleerd en ondertekend.

• Het duurt ruim een uur als alles doorgenomen en gecontroleerd is, waarna we India binnen mogen rijden.

• Als laatste geven we het opnieuw door Herbert ingevulde briefje af aan de laatste poort en zijn we vrij te gaan en met een paar stempels extra in het boekwerk dat paspoort heet.

We rijden over beter wegen. Het is meteen groener in India en het land wordt weer beter bewerkt. Overal lopen wel mensen, rijden karren en beweegt zich alles door elkaar, maar het eerste stuk is goed te doen. India moet een ramp zijn om te rijden en dat zullen we wel even gaan ervaren dan de aankomende paar dagen.
Waar in Pakistan het verkeer meergevaarlijk was als voetganger omdat er van alles om je heen gebeurt, is het in India gevaarlijk door de beroerde discipline van de rijders en de slechte infrastructuur naast de weg. Er zijn veelal geen fietspaden waar het langzame verkeer over heen kan en daarnaast hebben de vrachtwagenchauffeurs en motorrijders verstand als vergiet. Ze rijden je gewoon van de weg als het kan en denken niet aan anderen . Ze rijden gewoon door. De brommer rijders kijken ook niet op of om en wij moeten dan weer uitkijken dat we de brommers niet een douw geven.

Het is in ieder geval minder slecht als in Pakistan qua weg, maar hoge snelheden zijn alleen in het begin stuk haalbaar.

We slapen de avond bij een tankstation, waar ik weer verder ga m,et de verhalen op de laptop, die veel bekijks trekken van de locals. Herbert regelt een biertje, waarvan het percentage tussen de 5 en 8 % zit, maar gegarandeerd niet meer als 8,25 %. Ach het smaakt weer mooi.

Het is een onrustige nacht en morgen gaan we weer verder.