2006-03-07:
Nepal: In een “Go Go” bar zijn goede gesprekken niet mogelijk
Herbert en Margreet heb ik gisteren gesignaleerd.
Ze hadden een motor gehuurd en door de omgeving geracet. Na een wheely of wat
de bult op was Herbert voldoende gewend aan de handen van Margreet achterop
en de uit de kluiten gegroeide brommer, waarna ze naar de chalet zijn gegaan.
De foto’s laten me zien dat ze het lekker hadden. Een persoonlijke bediende
en een uitzicht over heel Kathmandu. Ze moeten verder zelf maar vertellen hoe
het was, want ik was er niet bij he!
Deze morgen na het ontbijt gaan we gezamenlijk naar New Road. Margreet heeft wat budget over voor een nieuwe camera en na al meerdere malen op zoek te zijn geweest is het tijd voor de daadwerkelijke daad, de aanschaf van een nieuwe camera. Ze twijfelt nog tussen 2 modellen, maar goed dat zien ze later. Ik zie op de weg ernaar toe een compleet andere zijde van Kathmandu. Tempels, vlaggen en pleinen. Lachende mensen, wierrook en andere nog ondefinieerbare Hindu gewoonten op straat. Op een van de pleinen doemt een grote tempel op met de ogen van een “verschijning”. Rondom zitten tientallen duiven en een monnik (of iets gelijkwaardigs) geeft ze voer. Als er een kleine jongen tussendoor zijn armen openslaat en met de duiven meevliegt heb ik de camera paraat en de gelijkheid is gaaf.
In de NewRoad maak ik wat pasfoto’s en koop eindelijk mijn camera tasje. Met dit derde tasje kan ik nu eindelijk de camera in de zak doen en toch waterdicht afsluiten. Herbert en Margreet hebben de nodige fun daarover, maar ja ik kan ze ook geen ongelijk geven. De pasfoto’s heb ik speciaal laten maken. Hoeveel en hoe vaak zal ik nog met zo’n kale knakker rondlopen in Deventer.
Margreet koopt de camera bij
een of andere sjacheraar. Een verkoper eerste klas. Als iedereen alles bij elkaar
heeft gesprokkeld loopt iedereen voldaan naar buiten. Iedereen is blij. De verkoper
heeft zijn geld en wij hebben goedkope prijzen! Wie zijn nu eigenlijk de sjacheraars
dan, Haha!
Het begint me op te vallen hoeveel bedelaars er zijn in de straten. Margreet
is er duidelijk vatbaar voor. Ik heb mijn hardheid tegen bedelaars alleen nog
maar aangescherpt. Ik heb tegenwoordig afschudmethodes en daarnaast een routine
check of ik alles nog in mijn bezit heb, wat ik daar graag wil houden. Ik leef
erg met de mensen mee, maar ik ga geen geld weggeven. Sorry, dan kan ik beter
thuis blijven en Nederland helemaal niet verlaten. Al vind ik de levensgewoonten
absurd en buiten proporties. De kinderen die aan je broekspijpen hangen zijn
getraind en gedrild. Besefte me gisteren nog een bepaald straatbeeld. Ik loop
door een kleine gang in het donker en daar spelen 15 kinderen. Dikke lol en
alles voor elkaar en met elkaar achter een bal aanrennen of zo. Als ik mijn
witte gezicht laat zien zegt een oudere jongen dat de jongeren om geld moeten
bedelen en half afwezig roepen ze hun routinematige vraag om geld. Als ik daar
eigenlijk niet op reageer of Chin Dina (lees:”heb ik niet nodig”) roep, gaat
de aandacht direct weer naar het spel wat ze aan het spelen zijn. Is het uitbuiten
van toeristen via kinderen of zie ik wat over het hoofd ?
In een straat onderweg zie ik de mannen verschijnen die direct mijn aandacht trekken. Het zijn voormalig collegae van me, al ken ik ze niet persoonlijk van naam en zonder me te bedenken trek ik een sprint om de 3 oude mannen in te halen en op de gevoelige plaat vast te leggen. De mannen van 30 tot 40 jaar oud dragen eenieder een staande koelkast van 2 meter op de rug en dragen het puur en alleen met een hoofdband. Voorover gebogen hangen de kilo’s op hun rug om daarna stevig door te lopen in colonne. Denk dat dit soort foto’s wel in goede aarde vallen bij mijn voormalig werkgever en huidige sponsor van deze reis.
Gezamenlijk lopen we later de andere kant op. Margreet heeft een afspraak met een vriend van haar uit Nepal. Ik begreep dat we meekonden lopen en dat we eerst wat gingen drinken ergens. Als we dan midden ergens op straat staan, draait Margreet zich om verteld mij en Herbert dat ze liever alleen gaat. Het gaat even helemaal langs me heen. Blijkbaar geen cola pauze. We zien haar vanavond wel weer en we settellen ons in een restaurantje ergens op een 5e verdieping met een prachtig uitzicht over de stad en een loopbrug. Hier neemt Herbert al snel zijn megacamera bij de hand om wat plaatjes te schieten van de bedelaar met stompvoeten en de vrouwen voor de hippietrail vrouwen top 52. Je moet ze toch ergens vandaan halen.
De voetjes gaan omhoog en het biertje smaakt mooi en het is de start van een interessante middag. Avond eigenlijk, want het is al zwaar donker als we uiteindelijk in beschonken toestand de Go Go bar induiken. Het is de eerste keer weer sinds lange tijd dat we samen en stevig pilske drinken en dat was de dag erna ook goed te merken. Het was erg interessant. Het begon allemaal vrijblijvend en rustig. Een paar slokken en alles is relaxed. Het goede moment en blijkbaar tijd voor een goed gesprek. Herbert vraagt op de man af hoe ik over dingen denk en in notime wordt de hele reis er weer even doorheen gehaald. Eerst de mooie momenten en daarna ook al snel de baalmomenten en de momenten waar ik mijn gedachten even in het midden heb laten liggen zoals tijdens het stuk voor Islamabad. Het komt er dan toch uit. Het is wel grappig omdat deze discussies nooit oppervlakkig zijn. Ze gaan diep en gaan regelrecht over waar het over moet gaan. Ik heb bewust gewacht met deze onderwerpen als eigenwijsheid, alleen (en dus gescheiden) reizen, en de verwachtingspatronen erbij (en ook van de rest van de reis). Ik vind het geen probleem om ze te beantwoorden, maar reageer wel heftig zoals ik ook vind als het is in mijn beleving. Gelukkig werkt dat wederzijds zo. Ik heb hem waarschijnlijk nog steeds niet duidelijk kunnen maken dat ik nooit weg zou rijden en hem ergens in de middle of nowhere zou achterlaten, maar goed.
Het gesprek gaat verder over het verschil tussen gevoelens, intuïtie en principes en we sluiten het af met de conclusie dat ik mijn gevoel volg en eindig bij mijn door mijn intuïtie gevormde principes en dat Herbert begint met de principes en eindigt op zijn gevoel. En dat we daardoor elkaar ook wel eens niet begrijpen of soms beter niet willen begrijpen. Het komt alleen maar omdat we in zo’n kleine ruimte leven en dat je de kleinste dingen op gaan vallen. Het is eigenlijk gaaf deze gesprekken te hebben, alleen ja je kunt ze niet 16 uur per dag volhouden in een ruimte van een paar vierkante meter. En dat zouden we ook niet moeten willen. Of het nou de ruimte is die Herbert krijgt doordat Margreet er is of dat hem nu zo dwars zat dat hij vond dat het even op tafel moest komen, weet ik niet. Maar ook wij blijken weer even gewoon mensen te zijn.
Als je ruzie hebt met je vriendin ga je het daarna even lekker goedmaken, zeggen ze altijd (!?). met een kerel doe je dat wat minder en in ons geval zeker niet. Ons smaakte het biertje wel heel goed daarna en zoals kerels dat doen is het probleem opgelost. Daar kunnen die vrouwen nog wat van leren! De obers konden ons wel weg kijken, maar op het moment dat we het echt te koud kregen met de korte broek in de buitenlucht tussen al die muggen zijn we zwalkend terug gegaan naar het toeristeneiland Thamel.
Ons oog viel op de titel “Gogo bar”. Na een potje discussiëren even fijn naar de dansende dames kijken, hahaha. Dat moet kunnen. Laten we maar eens zien wat er te zien is. Margreet is immers toch bij een vriend en daarna zou Catherine (vriendin van Margreet) misschien ook nog komen, dus die redden zich wel. In de bar zijn ruime zitplaatsen aanwezig en eerlijk gezegd was ik eerst even op mijnhoede na het debakel van Ankara een paar maanden terug. Ik wil niet weer een dikke kont naast me hebben die verteld dat ik 100 euro voor een biertje moet betalen, maar ik wordt redelijk snel gerustgesteld. De dames dansen omste beurten met de nodige kleding aan. Af en toe danst er een koppel en ook het gehalte “Catherine Keil” konten mag een optreden doen. Er is een normale menukaart en er zitten veel stelletjes om ons heen. Onderuitgezakt in een ruimte met te harde muziek pak ik geniepig mijn camera als de mooiste ons komt verwelkomen op het toneel. Herbert heeft het door en begint met de ober naast ons te babbelen en in de tussentijd schiet ik wat plaatjes. Natuurlijk gaat het mis en moet ik er nog wat schieten. Dan is het teveel van het goeie en heb ik 3 obers in mijn nek, terwijl Herbert snel de finaleshot met zijn camera schiet. Plan geslaagd en Patrick van Dijk weer tevreden voorlopig.
Na een half uur is het welletjes geweest en zoeken we Margreet weer op. Het is al ergens 11 uur inmiddels begrijp ik en we hebben alleen de nodige “boterhammen” achter de kiezen. In Sam’s bar sluiten we de avond af bij het haardvuurtje met Margreet en vertellen een beetje de verhalen. Herbert meld zelf maar dat hij de Go Go bar heeft bestormd (grinnik) aan zijn vriendin en enigszins bedwelmd loop ik de rare ober te bespotten. Als het genoeg is geweest duik ik graag mijn nest in. Ben het niet meer gewend, foi foi. Teveel toeristen, teveel biertjes, teveel drankspot. Tijd om te slapen en weg te dromen over die rustige avonden in de gastvrije landen waar we doorheen zijn gereden en de oase die thuis op me wacht. Daar kan geen Go Go bar tegenop.