2006-03-20: Nepal: Pothana op 1900 meter

Vanochtend werden we wakker en we konden nog een uur liggen voordat we gingen. Er is een vast patroon. John links, ik rechts en Alex altijd in het midden. Nadat iedereen wakker is en gereed om te gaan, klimt John nog even in een citroen boom om een citrus vrucht te pakken te krijgen. Hij klimt erin, slaat hem eruit en zijn gids moet naar beneden om de citroen of lemon uit de bosjes te vissen..

Het was een redelijk zware tocht, maar wel de laatste. Er stonden ons nog wat flinke trappen te wachten. Achter mij liepen Herbert en Margreet en ik stap flink door met Alex en John. Het weer is erg mooi vandaag en we hebben leuke gesprekken tussendoor. Onderweg stonden er een aantal te rusten, maar ik ben toch maar door geklommen, want dit is de laatste keer dat ik even aan de bak kan. Straks zit ik weer een paar maanden in de landrover te crossen op mijn luie reet. Bovenaan gekomen in Deurali (een andere Deurali als eerder !), hebben we eindelijk weer uitzicht over de vallei en zien we Pokhara. Een cola is onze beloning en het zweet wordt langzaam omgezet in zout plekken in het shirt.

We hebben zojuist de imaginaire lijn overwonnen, zoals John het zei. De Franse trekkers vormen met hun 20 a 30 man een enorme barrière en daar loop je niet zomaar door of beter gezegd langsheen. Als ze dan even later ook aapjes aan het kijken zijn, kan ik er eindelijk mooi langs..

Nadat Herbert, Margreet en Purna ook weer zijn aangesloten, trekken we na een korte discussie over de te volgen planning door naar Pothana. Dit is nog 45 minuten lopen en Phedi zien we morgen wel, anders kunnen we net zo goed direct door lopen naar Pokhara, aldus Herbert. Ik ben het wel met hem eens en Pothana is ver genoeg waarschijnlijk voor vandaag. Kunnen we ook nog een laatste avond hebben met het team en nog een keer gezamenlijk eten.

Vandaag regent het een keer niet voor de verandering. In Pothana lopen paarden, wordt gevolleybald en er is elektriciteit en mobiel netwerk. Echter geen warm water. Geen douche vandaag dus en ik was me met een bak heet water en giet het verwarmde water over mijn lichaam met een kommetje.

We genieten na van de wandeling en wetende dat er geen klimpartijen meer komen, maar alleen afdalingen. Ik pak mijn laatste beetje whisky en bestel een beetje cola voor een goede mix. Vandaag bestel ik een bak Italiaans eten. Het waren kleine porties en bijna iedereen besteld nogmaals of vraagt in ieder geval of ze nog wat extra op kunnen scheppen. De vrouw kijkt nors en het is duidelijk dat dit niet de keuze is van onze gidsen, terwijl we ze dat nog duidelijk gevraagd hebben vooraf.

Herbert en Margreet komen geld tekort en de sigaretten zijn op. Wie bewaart heeft wat en ik strijk over mijn hart. Ik hou het geld wat ik denk nodig te hebben achter en de 120 Roepie die over blijft, moet genoeg zijn voor een pakje peuken en loop “achterbaks” langs de tafel en gooi het geld op tafel. “Zo kunnen jullie roken”, en ik loop snel verder alsof er verder niets aan de hand is om gniffelend te genieten van het extraatje …. Mijn sigaartjes zijn helaas op. Dit was de uitgelezen mogelijkheid om te genieten van een bruine bolknakker. Het is een beetje omgekeerde wereld vandaag.

Compleet onder de Raksi lopen de gidsen Purna en Lyle te achterhalen wat we hebben gegeten en het duffe Franse stel naast ons volgt het gelaten op afstand. De bedden zijn hard, geen warm water, moeilijk doen over de betalingen, enz, enz. Dit is inderdaad het slechtste hotel tot nu toe. Ze hebben de zaken niet voor elkaar.

John doet af en toe zijn hoofd in een emmer met koud water. Hij heeft alles verbrand en heeft nu flinke brandwonden en koortsblaren. Had hij maar moeten luisteren naar iedereen, maar goed het is wel een grappig gezicht. Morgen gaat hij ons verlaten. We zullen hem daarna tegen komen in Kathmandu, maar hij wil eerst wat dagen slijten in de bergen nog.

In de avond krijgen we van Alex 1000 Roepies bijdrage voor de gids en daarnaast nemen we een Raksi en een biertje voor de tip om het laatste schuldgevoel weg te nemen. Ik wou de hele tijd al een Raksi proberen, maar wat een bocht is dat zeg. Alex en ik slurpen het 55 roepie kostende Raksi glas leeg in een paar teugen om er nooit weer aan te beginnen. We hebben het in ieder geval geprobeerd.

De discussie met onze gidsen liep helemaal in het 100 eerder op de avond. Zij waren met hun Raksi hoofden aan de praat over de prijzen van de kamers en wij over het eten. De boodschap kwam letterlijk niet over.

Het spelletje kaarten waar we de avond mee vullen draagt de naam “horseshit”. Waarom weet ik niet, maar goed. Het werkt ontspannend na de inspannende dagen. Het was net alsof de leden van de film “Armaggeddon” terug komen van een grote actie en een voldaan gevoel komt over je heen. We hebben het toch maar mooi geflikt.

Zo bijzonder is het maken van een trek nu ook weer niet, maar toch is het lekker om wat af te kunnen maken, wetende dat je ervan hebt genoten. Bovendien waren we in een uitzonderlijke situatie dat er veel sneeuw lag. De ouders van Margreet schijnen van MBC naar ABC gelopen te hebben, terwijl er bijna geen sneeuw was. Daar hadden we dan maar weer mooi geluk mee.

In de gebruikelijke posities slapen we weer gezamenlijk in de dormitory, maar de bedden zijn hard vandaag.

Doorsnede Annapurna basecamp trektocht op basis van opgeslagen punten in excel

Doorsnede Annapurna basecamp trektocht op basis van opgeslagen GPS tracks (exclusief Poonhill -3200 m)

Gelopen route. Plaatje gemaakt op opgeslagen tracks van GPS